Vanmorgen zijn we omstreeks 09.30 uur vertrokken van het motorcamp Cambridge om meer naar het noorden van het Noordereiland te reizen.

We hebben als bestemming het plaatsje Warkworth ingevoerd op de TomTom, maar eerst willen we nog even naar Hamilton, het is tenslotte qua grootte de 3e plaats van Auckland.

Het is lastig wanneer je in zo ’n grote stad bent om te kiezen wat leuk is, we hebben daarom de grote lijnen van Hamilton bekeken en zijn niet uitgestapt in deze drukke stad.

We zijn tenslotte een beetje verwend met de rust op de weg en in de kleine plaatsjes waar wij de laatste weken zijn geweest.

Zo hebben wij Christchurch en Auckland bij onze aankomst ook even in grote lijnen bekeken en zijn direct weer verder gereisd.

Maar voor de stad Auckland gaan wij toch een uitzondering maken, de volgende week zaterdag hebben we een bezoek aan deze metropool gepland, met name het Central Business District moeten wij natuurlijk wel even bekijken.

Na Hamilton zijn wij de SH1 opgereden, bij onze eerste stop, voor een kop koffie, zagen we een leuk nieuw verkeerspark voor kinderen. Het park was pas opgeleverd en gesponsord door diverse bedrijven en een grote wegenbouwer. Het valt op dat de kinderen zelfs op de loopfiets al een helm dragen, voor de wat grote kinderen was er een crossterrein aangelegd, uiteraard wordt ook daar de helm trouw gedragen. Je ziet in NZ betrekkelijk weinig fietsers, de fietsers die wij zien zijn meestal wielrenners, duursporters of toeristen. Je mag hier overal fietsen dus ook op de SH1 waar 100 km/uur wordt gereden, er is een kleine strook tussen de rijbaan waar personenauto ’s en vrachtwagens rijden. Ook hoef je in NZ geen rijlessen te volgen of examen te doen, dus je moeder mag jou leren autorijden.

De vrachtwagen zijn hier ook altijd wat langer dan in Nederland en hun triangel is vaak erg lang om het lossen van motorwagen en aanhangwagen gemakkelijk te kunnen doen. De melkwagens die de melk bij de boerderijen ophalen zijn ook bijzonder lang, uiteraard even met een chauffeur van Frontera gesproken, ben tenslotte ook groot geworden in de melkbranche. De chauffeur is blij met zijn werkgever, Fronterra heeft een goed sociaal beleid, de man werkt in bepaalde maanden wat langer dan 40 uur en kan dan in een jaar 3,5 maand achterelkaar met vakantie en krijgt zijn salaris gewoon doorbetaald.

Rijdend over de SH1 kwamen wij weer langs de heilige berg Taupiri, dit is de begraafplaats van veel belangrijke Maorileiders, op het moment dat wij passeerden was er een teraardebestelling, de plaats is wel bijzonder zo dicht langs een drukke weg.

Bijna op onze eindbestemming aangekomen zag ik een bordje met een verwijzing naar een historisch plaatsje, snel de richtingaanwijzer aangezet en het plaatsje Puhoi ingereden. Zagen we even later bij een evenemententerrein veel mensen staan, vielen wij mooi met onze neus in de boter want er was een wedstrijd voor de beste axe-men. Dat zijn van die stoere mannen, veelal werkzaam in de bosbouw die een boomstam moeten bewerken, de eerste heeft uiteraard gewonnen maar iedereen moet wel de klus afmaken.

Direct de dames op onderzoek uitgestuurd en zelf de camper een plaatsje gegeven bij een brandweerkazerne. Direct kreeg ik een opmerking van een inwoonster van Puhoi of haar Brandweer nog wel een vrije doorgang had. Gelijk maar even aan de mannen en vrouwen van deze post gevraagd of mijn camper wel goed stond. Uiteraard was het goed dat ik daar stond, toen ik terloops een opmerking maakte over het merk (Dennis) van hun brandweerwagen, had ik direct contact met de bezetting. Met wat heen en weer gepraat over de verschillen van optreden en uitrusting van de Brandweer in Nederland en Nieuw Zeeland vond men dat er iets aan mij overhandigd moest worden. Er kwam eerst een mooi mouwloos T shirt van de Brandweer Puhoi, toen nog een handzaam bijltje en tenslotte kreeg ik een mooie brandweerhelm. De helm werd, op mijn verzoek, overhandigd door een leuke stoere vrouwelijke brandwacht, zodat ik dit ook weer voor promotionele doeleinden kan gebruiken, want uiteraard moet de schoorsteen straks ook weer roken.

Ik was een beetje onder de indruk van deze gastvrijheid, te weten dat de kosten voor hun nieuwbouw van hun brandweerkazerne opgebracht moet worden uit sponsorgeld.

Na de dames weer teruggevonden te hebben zijn we verder gereden naar het Holidaypark Martins Bay in Warkworth.

Het is een gezellige camping waar het aantal vissersbootjes op trailers gelijk is aan het aantal plaatsen. De gevangen vis wordt direct op een centrale plaats schoon gemaakt en voor de avondmaaltijd of vriezer verwerkt.

Wat onze bestemming morgen wordt is nog niet bekend, daar gaan wij ons vanavond nog over beraden.

Vanmorgen zijn we omstreeks 09.30 uur vertrokken van het motorcamp Cambridge om meer naar het noorden van het Noordereiland te reizen.

We hebben als bestemming het plaatsje Warkworth ingevoerd op de TomTom, maar eerst willen we nog even naar Hamilton, het is tenslotte qua grootte de 3e plaats van Auckland.

Het is lastig wanneer je in zo ’n grote stad bent om te kiezen wat leuk is, we hebben daarom de grote lijnen van Hamilton bekeken en zijn niet uitgestapt in deze drukke stad.

We zijn tenslotte een beetje verwend met de rust op de weg en in de kleine plaatsjes waar wij de laatste weken zijn geweest .

Zo hebben wij Christchurch en Auckland bij onze aankomst ook even in grote lijnen bekeken en zijn direct weer verder gereisd.

Maar voor de stad Auckland gaan wij een uitzondering maken, de volgende week zaterdag hebben we een bezoek aan deze metropool gepland, met name het Central Business District moeten wij natuurlijk wel even bekijken.

Na Hamilton zijn wij de SH1 opgereden, bij onze eerste stop, voor een kop koffie, zagen we een leuk nieuw verkeerspark voor kinderen. Het park was pas opgeleverd en gesponsord door diverse bedrijven en een grote wegenbouwer.

Het valt op dat de kinderen zelfs op de loopfiets al een helm dragen, voor de wat grote kinderen was er een crossterrein aangelegd, uiteraard wordt ook daar de helm trouw gedragen.

Je ziet in NZ betrekkelijk weinig fietsers, de fietsers die wij zien zijn meestal wielrenners, duursporters of toeristen.

Je mag hier overal fietsen dus ook op de SH1 waar 100 km/uur wordt gereden, er is een kleine strook tussen de rijbaan waar personenauto ’s en vrachtwagens rijden.

Daarnaast hoef je in NZ geen rijlessen te volgen of examen te doen, dus je moeder mag jou leren autorijden.

De vrachtwagen zijn hier ook altijd wat langer dan in Nederland en hun triangel is vaak erg lang om het lossen van motorwagen en aanhangwagen gemakkelijk te kunnen doen.

De melkwagens die de melk bij de boerderijen ophalen zijn ook bijzonder lang, uiteraard even met een chauffeur van Frontera gesproken, ben tenslotte ook groot geworden in de melkbranche.

De chauffeur is blij met zijn werkgever, Fronterra heeft een goed sociaal beleid, de man werkt in bepaalde maanden wat langer dan 40 uur en kan dan in een jaar 3,5 maand achterelkaar met vakantie en krijgt zijn salaris gewoon doorbetaald.

Rijdend over de SH1 kwamen wij weer langs de heilige berg Taupiri, dit is de begraafplaats van veel belangrijke Maorileiders, op het moment dat wij passeerden was er een teraardebestelling, de plaats is wel bijzonder zo dicht langs een drukke weg.

Bijna op onze eindbestemming aangekomen zag ik een bordje met een verwijzing naar een historisch plaatsje, snel de richtingaanwijzer aangezet en het plaatsje Puhoi ingereden.

Zagen we even later bij een evenemententerrein veel mensen staan, vielen wij mooi met onze neus in de boter want er was een wedstrijd axe-men.

Dat zijn van die stoere mannen, veelal werkzaam in de bosbouw die een boomstam moeten bewerken, de eerste heeft uiteraard gewonnen maar iedereen moet wel de klus afmaken.

Direct de dames op onderzoek uitgestuurd en zelf de camper een plaatsje gegeven bij een brandweerkazerne. Direct kreeg ik een opmerking van een inwoonster van Puhoi of haar Brandweer nog wel een vrije doorgang had. Gelijk maar even aan de mannen en vrouwen van deze post gevraagd of mijn camper wel goed stond. Uiteraard was het goed dat ik daar stond, toen ik terloops een opmerking maakte over het merk (Dennis) van hun brandweerwagen, had ik direct contact met de bezetting. Met wat heen en weer gepraat over de verschillen van optreden en uitrusting van de Brandweer in Nederland en Nieuw Zeeland vond men dat er iets aan mij overhandigd moest worden. Er kwam eerst een mooi mouwloos T shirt van de Brandweer Puhoi, toen nog een handzaam bijltje en tenslotte kreeg ik een mooie brandweerhelm.

De helm werd, op mijn verzoek, overhandigd door een leuke stoere vrouwelijke brandwacht, zodat ik dit ook weer voor promotionele doeleinden kan gebruiken, want uiteraard moet de pijp straks weer roken.

Ik was een beetje onder de indruk van deze gastvrijheid, te weten dat de kosten voor hun nieuwbouw van hun brandweerkazerne opgebracht moet worden uit sponsorgeld.

Na de dames weer teruggevonden te hebben zijn we verder gereden naar het Holidaypark Martins Bay in Warkworth.

Het is een gezellige camping waar het aantal vissersbootjes op trailers gelijk is aan het aantal plaatsen.

De gevangen vis wordt direct op een centrale plaats schoon gemaakt en voor de avondmaaltijd of vriezer verwerkt.

Wat onze bestemming morgen wordt is nog niet bekend, daar gaan wij ons vanavond nog over beraden.