Wij zijn vanuit Wanaka omstreeks 09.00 uur naar onze volgende bestemming Twizel vertrokken, volgens het navigatiesysteem hadden wij er om 11.30 uur kunnen zijn. Dat geldt niet voor ons want uiteindelijk na vele stops zijn wij om 17.30 uur op het Kiwi Holidaypark in Twizel aangekomen.

Twizel is een bijzonder plaatsje, toen de stuwdam in 1968 werd aangelegd zijn er houten huizen voor de arbeiders van dat project en hun gezinnen gebouwd, met een stedelijk stratennet van 30 km en een groot winkelcentrum en uitstekende sportfaciliteiten. De stad was berekend op 6000 mensen, nu wonen er nog geen 1300 mensen. Het werk, de stuwdam, de energiecentrale en kanalen van het Waitaki Hydro Scheme werd in 1980 afgerond”.

Toen was het de bedoeling veel huisjes met de grond gelijk te maken, maar na protest van bewoners zijn de huisjes blijven staan en worden nu nog steeds bewoond.

Ook heeft Twizel door de toeristen die langskomen op weg naar Mount Cook steeds meer aandacht gekregen.

We reden eerst naar het plaatsje Albert Town voor een leuk fotomoment, het is toch leuk als er een plaatsje met dezelfde naam is.

Na het aftikken van de nodige kilometers op de teller reden we langs een klein plaatsje Tarras, het dorpje was slechts een paar winkeltjes en een benzinepomp. Maar Bouchien heeft al aangegeven dat zij daar nog een keer naar terug wil om een mooie trui van Merino wol te kopen.

De koffie hebben wij gedronken langs de weg in de Lindis Valley, toen hadden we nog zo ’n 100 voor de boeg.

In een veld vol lupines werd een Chinees bruidspaar gefotografeerd, dat moesten wij natuurlijk ook vastleggen, de meeste foto ’s zijn gelukt, behalve de foto ’s met de kus op het hoofd van de bruid.

Deze foto ’s waren echter onscherp, de opnames zullen waarschijnlijk niet gemogen hebben volgens de de Chinese traditie.

Toen was het al weer tijd voor de lunch, deze werd gebruikt langs de Lindis Pass, een erg mooi gebied waar je niet uitgekeken raakt, mooie riviertjes met op de oevers wilde Lupines.

Ik wist trouwens niet dat het zaad van de Lupines niet goed is voor de vogels, het is dan ook verboden het zaad op andere plaatsen uit te strooien. Maar de natuur is in deze niet te sturen en zal het zaad zijn weg wel vinden.

Bij een ander summit zag ik een bord en hieruit maakte ik op dat in maart 1971 de eerste Red Deer herten zijn uitgezet. Deze herten, het waren zeven stuks, zijn vanuit Schotland naar Dunedin verscheept, met de stoomraderboot Wallace zijn de dieren naar Oamaru gevaren. en verder over de weg met een ossenwagen naar dit punt gebracht. Deze dieren vormden de basis van de wereldberoemde Red Deer herten in Otago South Westland.

Omarama is ook weer zo’n plaats met een verhaal, vanwege de gunstige thermiek wordt hier veel aan hanggliding gedaan, op het moment dat wij er waren zagen we alleen maar zweefvliegtuigen en vliegtuigjes die de zweefvliegtuigen op hoogte brachten. Maar we gaan nog een keer terug om het hanggliden van dichtbij te kunnen zien.

In de gids hadden we ook gelezen van de Clay Cliffs, gelukkig verwees een simpel bord ons naar een niet geasfalteerd wegstuk, na enkele kilometers stuitten wij op een hek. Na betaling van $5.00 mochten we enkele kilometers verder rijden over een nog slechtere weg maar dan was het maar slechts 100 m lopen. Wij hebben achteraf gezien na die slechte weg een heel mooi stuk cliff gezien. Waar als je er tussen loopt de massa voelt eroderen en af en toe iets naar beneden komt.

Wij waren blij dat het op dat moment mooi weer was, je zou er met regen zijn, dan was het een grote modderpoel geweest. Na een tijdje geklauterd en gelopen te hebben op de cliff hebben wij maar afscheid genomen van dit mooie stukje natuur. We zijn toen maar rechtstreeks naar onze volgende bestemming Twizel gereden, op zoek naar de geschiedenis van het plaatsje. Maar toen zagen we een prachtige zalmkwekerij waar Bouchien toch graag even wilde kijken en voor ons een stukje gerookte zalm meegenomen.

Uiteindelijk waren we om 17.30 uur op het Kiwi Hlolidaypark in Twizel.