Vandaag maar eens lekker uitgeslapen en op het gemakje opgestaan, gelukkig zijn toilet en douche dichtbij, dus we zitten er snel fris en fruitig bij.

Eerst is het onze dagelijkse uitdaging om het slaapgedeelte weer aan te passen in woongedeelte, hierin heeft Bouchien de niet eenvoudige taak om het beddengoed weer op te vouwen.

Dan is het mijn taak om het ontbijt klaar te maken, met een lekkere kop thee erbij kunnen we zo langzaam aan onze dagplanning werken.

Om 10.00 uur is het tijd voor koffie (met twee koekjes), het weer was al zo goed dat we buiten koffie gedronken hebben.

Uiteraard blijf ik tussendoor lezen in het boek In Europa van Geert Mak, ik zit nu in de afloop van de Eerste Wereldoorlog en de gevolgen daarvan voor diverse landen.

Maar op een zeker moment was het tijd om een wandeling te maken naar het strand, het was een korte wandeling want het park ligt eigenlijk bij het strand.

De eerste Europeaan, Samuel Marsden, is in 1815 bij Orero Point aan wal gekomen en is daar gelijk gebleven, het plaatsje is niet groot maar er is wel in 1954 een prachtig recreatiegebied aangelegd en een General Store gebouwd.

Wanneer je wandelt naar het strand wordt je uitzonderlijk vriendelijk door iedereen aangesproken, de vaste vraag is “how are you” soms met wat aanvullingen over het weer e.d.

Het is opvallend dat de jeugd na een oogcontact met jou, direct met groeten begint.

Na het springen van jong en oud vanaf de walkant in de rivier gadegeslagen te hebben liepen we richting strand.

In een soort keerlus stonden verschillende auto ’s opgesteld met mensen erin of ernaast, wij zeiden tegen elkaar, het zal wel een toertocht zijn of zo.

Wij waren nog niet uitgesproken of er kwam een stoet auto ’s aan vanwaar uit de eerste een vlag uit het raam stak, en twee kleine zwarte vlaggen op de voorkant van de auto waren aangebracht.

Onder het slaken van luide kreten en zwaaien met bloemen werd de stoet door de wachtenden onthaalt, het was even spannend want wij waren op geen enkele manier voorbereid op dit gebeuren.

Nadat de achterklep van de stationcar werd geopend werd het ons duidelijk, het gaat hier om een uitvaart in Maori stijl.

Na wat toespraken van buurtbewoners in het Maori en later netjes vertaald in het Engels was het tijd voor de condoleance van de familie.

Waneer je de foto goed bekijkt zie je een aantal mensen met neus aan neus groeten, anderen doen links en rechts een kus op de wang, maar alles met veel gevoel.

Het geheel was in een ongedwongen sfeer, een klein jongetje zat gedurende de condoleance gewoon naast de kist in de auto.

Bij het wegrijden van de auto met de overledene werd nog een dans uitgevoerd door wat mannen onder het slaken van luide kreten en ritmisch slaan op de knieën.

Van zoiets raak ik altijd ontroerd en zijn we een beetje ontdaan verder over het strand gelopen en hebben daar mooie foto ’s gemaakt.

Vaststellend dat het wel heel erg mooi is wat wij in dit land gezien hebben en nog de komende weken zullen zien.

Bij de nieuwe General Store hebben wij lekker weer eens fish & chips gekocht, waarvan de vis waarschijnlijk vanochtend, door locals aan het strand, gevangen is.

Na de heerlijke maaltijd van de fish en chips ben ik direct aan mijn inhaalslag van de verhalen en foto ’s begonnen.

Na de middag begon het een beetje te miezeren, maar geen reden om nog een wandelingetje maken naar de upper en lower river waar heerlijk gezwommen kan worden als Madelein er is.

Zo als het er nu uitziet gaat dat lukken en krijgen jullie onze belevenissen van dezelfde dag als een soort ochtendbericht gepresenteerd.

Inmiddels heeft Madelein al een tussenstop in Dubai gemaakt en zit zij nu in het vliegtuig naar Auckland waar wij haar morgen, dinsdag om 11.00 uur NZ tijd ophalen.