Wij waren zaterdagavond om 18.00 uur op een merkloos Holidaypark in Te Araroa aangekomen, het was een klein park met veel ruimte, waar zelfs een paar lammetjes mochten grazen.

We hebben bij het inchecken direct gevraagd wat de beste tijd was om te vertrekken naar de East Cape om de zonsopgang op dit meest oostelijke puntje mee te kunnen maken.

Het opstaan om 4.30 uur was voor ons geen enkele moeite, we hadden de avond ervoor alle drie heerlijk gedoucht, dus met een katteveeg konden wij deze ochtend wel volstaan.

Het is bijzonder hoe hier het drinkwater geregeld wordt in deze afgelegen gebieden, men is vaak afhankelijk van de hoeveelheid regenwater in de rivier.

Om 4.55 uur mocht ik de camper starten en kon heel langzaam, in het pikkedonker, het terrein afrijden.

Wij hadden onze TomTom ingesteld op East Cape en kregen in het scherm te zien wanneer wij vermoedelijk er zouden zijn.

De rit werd naarmate we de East Cape bereikte steeds spannender, de weg was slecht en er liepen met enige regelmaat koeien of paarden voor de auto.

Uiteraard op een verantwoorde wijze zijn wij naar boven gereden en gelukkig werd het al een beetje lichter.

Op het punt aangekomen zagen we meer auto ’s staan van mensen die ook graag de zonsopgang wilden meemaken.

Madelein vloog vooruit, Bert volgde en Bouchien was derde. Op een zeker moment, bij de 100 ste trede lukte het niet helemaal meer met de ademhaling van Bouchien.

Bert zakte terug, Madelein gooide er nog een tandje bij en uiteindelijk waren we toch alle drie op tijd om de zon langzaam te zien opkomen.

Na wat foto ’s van het mooie verschijnsel gemaakt te hebben, zijn wij weer de 800 treden naar beneden gelopen, hetgeen misschien nog wel zwaarder was door de hoge optrede van de trap.

Gelukkig hadden we de camper dichtbij waar we lekker thee gezet hebben en het brood hebben klaar gemaakt.

Nadat iedereen vertrokken was zijn wij ook gaan rijden, waar we op de heenweg weinig oog voor hadden, was nu voldoende tijd om alles goed te bekijken.

Ook de paarden en de kalfjes waren inmiddels wakker geworden en liepen mooi over de weg waar wij ook gebruik van moesten maken.

Onze eerste bestemming was het dorpje Te Araroa, daar zagen we de oudste (350 jaar) Christmas Tree.

Zo kwamen we uiteindelijk weer op onze bekende Pacific Coast Highway, waar we minstens 189 km over zouden rijden om op onze volgende overnachtingsplaats in Gisborne te komen.

We hebben in Tikitiki nog de St. Mary Church uit 1924 bezocht, waar een mooi plateau is aangebracht met de namen van de Maori ’s die in de Eerste en Tweede wereldoorlog gesneuveld zijn. Het is trouwens een van de rijkst bewerkte Maorikerken van Nieuw Zeeland.

Als laatste zijn we in Tolagan Bay op de langste pier van het land geweest, de pier is van beton en voor NZD 6.000.000,- gerestaureerd, het is nu een mooie wandelpier waar mensen ook vanaf duiken of vissen.

Omstreeks 16.00 uur kwamen wij aan bij het zonovergoten Top 10 Holidaypark Waikanae in Gisborne.

Het park ligt aan het strand, wat aansluit bij de haven van Gisborne, op dit moment wordt er een schip met rondhout geladen, dit betekent een stoet van zware vrachtwagens waarvan af met vijf kranen van het schip de palen geladen worden.

Dit gaat iedere keer met een donderend geraas dat je denkt dat het gaat onweren, het zal nog wel even duren want het is een groot schip.

Morgen rijden we naar Napier en gaan daar de volgende dag een excursie maken naar Cape Kidnappers, op deze kaap zijn op enkele meters afstand meer dan 20.000 jan-van-genten te zien die door de lucht zweven en dan weer op een onhandige wijze in hun nest belanden.

Voor ons is het weer tijd om op een handige wijze in ons bedje te duiken.