50e dag
Vanmorgen zijn we om 09.00 uur vertrokken van het Holidaypark Opononi, na slechts een paar meter gereden te hebben moest ik de camper alweer parkeren voor wat kleine boodschappen en het versturen van de foto ’s van maandag.
Op het park was geen WiFi verbinding aanwezig dus de eigenaar heeft ons naar het plaatselijke cafe verwezen.
Het was een gezellige zaak met goede koffie en een snel internet, zodoende kon ik vanmorgen alsnog de foto ’s versturen.
In de camper hebben we ook we WiFi maar die heeft niet altijd een goede verbinding en het uploaden van foto ’s gaat heeeeel erg traag.
Na de koffie in het internetcafe zijn we nog een klein stukje verder gereden en hebben daar het beeld van Opo de dolfijn bewonderd.
Vanaf die locatie hadden we ook een mooi uitzicht op de zandduinen aan de overkant waar je met een board heerlijk vanaf kan surfen.
Uiteindelijk zijn we om 10.30 uur vertrokken naar onze volgende bestemming, het Holidaypark in Pukenui.
Na een mooie rustige rit kwamen we aan in Rawene daar was de ferry die ons naar de overkant van de Hokianga Harbour bracht.
Na het oprijden van de camper op de ferry konden wij lekker genieten van de mooie uitzichten vanaf het water.
Op een zeker moment stond de schipper bij de auto met de vraag waar wij vandaan kwamen en of wij voor misschien alle drie een F3 helm beschikbaar hadden.
Hij had vanaf namelijk vanaf zijn hoge stuurhut in onze camper gekeken en zag daar mijn mooie gele helm liggen die ik zaterdag in Puhui had gekregen.
Bleek het een brandweercollega te zijn die als vrijwilliger werkt bij het korps van Rawene, gelukkig ben ik wat thuis in brandweertermen in het Engels zodat wij wat informatie konden uitwisselen.
Rawene is een schilderachtig dorp met boven het water gelegen winkels, het lijkt wel of de tijd daar stil gestaan heeft en dat terwijl in 1967 grote delen werden verwoest door een brand.
Bij een school in het plaatsje Herekino zijn we gestopt voor de lunch, het was een mooie plek en tot onze verbazing was er buiten het hek van de school een werkende WiFi verbinding.
Na de lunch heeft Madelein het stuur weer van mij overgenomen en heeft zij de camper kundig langs de vele bochten gemanoeuvreerd.
Bij Ahipara zijn we van de route afgeweken en bij het strand gestopt om te genieten van het begin van de Ninety Miles Beach.
Het was op dit strand ook weer bijzonder rustig, in de verte zag ik iemand met een board in de golven en drie personen vlak bij ons genoten van de kracht van de golven.
Na de rit vervolgd te hebben kwamen wij om 16.00 uur aan bij het Holidaypark in Pukenui.
Wij hebben snel de camper geĂŻnstalleerd en zijn naar de haven gelopen, wij dachten dat er een strand zou zijn maar dat was er in Pukenui niet.
De stroming in de Houthora Bay was zo sterk dat ons ontraden werd daar te gaan zwemmen.
Madelein en Bouchien hebben gelukkig nog wel wat mooie schelpen kunnen vinden bij de steiger van de haven.
We hebben op deze dag een uitzondering gemaakt door in het Pukenui restaurant fish en chips te gaan eten.
We hadden dit keer weer geluk, degene die de bestelling opnam was een Nederlander die al 14 jaar in NZ woont en eigenaar van het restaurant is.
Zodoende konden wij een maaltijd helemaal naar onze wensen bestellen en werd de vis, voor Bouchien en mij, in de oven in plaats van in het vet bereid.
Met een heerlijk koud biertje van het Nieuw Zeelandse merk Steinlager erbij hadden wij een prachtige afsluiting van deze dag.
Voor morgen staat het boarden op de zandduinen bij Te Paki en het bezoeken van het meest noordelijke Cape Reinga op de planning.
49e dag
Vandaag zijn we om 09.30 uur vertrokken van het Holidaypark in Warkworth, we rijden in noordelijke richting over de "Two Coast Discovery” naar Opononi.
De route ging langs Wellsford en Te Hana verder langs de westkust over de SH12, we zijn gestopt in Matakohe daar is het Kaurimuseum.
Het museum illustreert de rol van de Kauribomen in de koloniale geschiedenis en toont de verschillende voorwerpen van Kaurihout en Kaurigom.
Maar voor de echte Kauribomen moesten we eerst nog verder reizen, er is namelijk door de kolonialen veel ontbost en land geschikt gemaakt voor de veeteelt.
Bij het plaatsje Dargaville zijn we even van de route afgeweken om naar het kleine strandje van Baylys Beach te rijden, het is een verraderlijk strand want er is een gevaarlijke onderstroom en bij hoogwater kan je snel ingesloten raken.
Zelf moest ik ook nog even in de benen toen een lange golf mij bijna een paar natte sandalen bezorgde.
Na het uitstapje bij het prachtige Baylys Beach vervolgde we onze route, na enige kilometers ontdekten wij in het Waipoua Forest hoe het gebied waar wij eerder hadden gereden er in het verleden uitgezien moet hebben.
In het Waipoua Forest, waar de SH12 doorheen slingert wordt het groen steeds dichter en jonge Kauri ’s staan als een haag langs de weg.
We hebben ook nog de Look Out Road genomen en bereikten na 1,5 km de lookout met zicht over het Waipoua Forest.
We hebben geprobeerd de grote Kauribomen te fotograferen maar dat is door de grote omvang van de bomen ten dele gelukt,
Om een indruk te geven van de grootte van een Kauriboom, de "Tane Mahuta"", de ongeveer 1200 jaar oude “God van de bossen” en vermoedelijk de hoogste levende Kauri van NZ heeft een stamomvang van 13,8 m en een hoogte van 51,5 m, het volume aan benutbaar” hout wordt geschat op 244,5 m3.
Bij Omapere kwamen wij weer uit het dichte bos en keken uit op de Hokianga Harbour met de enorme zandduinen.
Toen we de nodige foto ’s gemaakt hadden van de prachtige zandduinen zijn we naar ons Holidaypark Opononi gereden.
Deze kleine badplaats is in 1955 beroemd geworden toen in de zomer een dolfijn met de kinderen speelden en jongleerden met strandballen. Het nationale knuffeldier is vermoedelijk door een dynamietvisser gedood.
Morgen gaan we naar het informatiecentrum in Hokianga, welk plaatsje tegen Opononi aan ligt.
Daar markeert, voor de Opononi ’s pub, een beeld van kunstenaar Russel Clark uit Christchurch het dolfijnengraf
Dat komt mooi uit want dan kunnen wij in die pub ook nog even gebruik maken van hun WiFi om de foto ’s te versturen, de camping heeft namelijk geen WiFi.
We maken morgen maar een kort ritje naar Pukenui, aan de Ninety Mile Beach, daar zullen wij overnachten om dinsdag het laatste stukje naar Cape Reinga af te leggen.
Het Aupora Penensula, dat door de Maori ’s “de staart van de vis wordt genoemd”, is een smalle landstrook van niet meer dan 12 km breed tussen Ninety Mile Beach aan de westkust en een reeks stranden en baaien aan de oostkust.
De ongerepte kustlijn en hoge temperaturen hebben van dit schiereiland een populaire vakantiebestemming gemaakt.
Wij zullen dan op dinsdag ook het meest noordelijke punt van het Noordereiland bereiken bij het Cape Reinga Lighthouse.
48 e dag
Vanmorgen zijn we omstreeks 09.30 uur vertrokken van het motorcamp Cambridge om meer naar het noorden van het Noordereiland te reizen.
We hebben als bestemming het plaatsje Warkworth ingevoerd op de TomTom, maar eerst willen we nog even naar Hamilton, het is tenslotte qua grootte de 3e plaats van Auckland.
Het is lastig wanneer je in zo ’n grote stad bent om te kiezen wat leuk is, we hebben daarom de grote lijnen van Hamilton bekeken en zijn niet uitgestapt in deze drukke stad.
We zijn tenslotte een beetje verwend met de rust op de weg en in de kleine plaatsjes waar wij de laatste weken zijn geweest.
Zo hebben wij Christchurch en Auckland bij onze aankomst ook even in grote lijnen bekeken en zijn direct weer verder gereisd.
Maar voor de stad Auckland gaan wij toch een uitzondering maken, de volgende week zaterdag hebben we een bezoek aan deze metropool gepland, met name het Central Business District moeten wij natuurlijk wel even bekijken.
Na Hamilton zijn wij de SH1 opgereden, bij onze eerste stop, voor een kop koffie, zagen we een leuk nieuw verkeerspark voor kinderen. Het park was pas opgeleverd en gesponsord door diverse bedrijven en een grote wegenbouwer. Het valt op dat de kinderen zelfs op de loopfiets al een helm dragen, voor de wat grote kinderen was er een crossterrein aangelegd, uiteraard wordt ook daar de helm trouw gedragen. Je ziet in NZ betrekkelijk weinig fietsers, de fietsers die wij zien zijn meestal wielrenners, duursporters of toeristen. Je mag hier overal fietsen dus ook op de SH1 waar 100 km/uur wordt gereden, er is een kleine strook tussen de rijbaan waar personenauto ’s en vrachtwagens rijden. Ook hoef je in NZ geen rijlessen te volgen of examen te doen, dus je moeder mag jou leren autorijden.
De vrachtwagen zijn hier ook altijd wat langer dan in Nederland en hun triangel is vaak erg lang om het lossen van motorwagen en aanhangwagen gemakkelijk te kunnen doen. De melkwagens die de melk bij de boerderijen ophalen zijn ook bijzonder lang, uiteraard even met een chauffeur van Frontera gesproken, ben tenslotte ook groot geworden in de melkbranche. De chauffeur is blij met zijn werkgever, Fronterra heeft een goed sociaal beleid, de man werkt in bepaalde maanden wat langer dan 40 uur en kan dan in een jaar 3,5 maand achterelkaar met vakantie en krijgt zijn salaris gewoon doorbetaald.
Rijdend over de SH1 kwamen wij weer langs de heilige berg Taupiri, dit is de begraafplaats van veel belangrijke Maorileiders, op het moment dat wij passeerden was er een teraardebestelling, de plaats is wel bijzonder zo dicht langs een drukke weg.
Bijna op onze eindbestemming aangekomen zag ik een bordje met een verwijzing naar een historisch plaatsje, snel de richtingaanwijzer aangezet en het plaatsje Puhoi ingereden. Zagen we even later bij een evenemententerrein veel mensen staan, vielen wij mooi met onze neus in de boter want er was een wedstrijd voor de beste axe-men. Dat zijn van die stoere mannen, veelal werkzaam in de bosbouw die een boomstam moeten bewerken, de eerste heeft uiteraard gewonnen maar iedereen moet wel de klus afmaken.
Direct de dames op onderzoek uitgestuurd en zelf de camper een plaatsje gegeven bij een brandweerkazerne. Direct kreeg ik een opmerking van een inwoonster van Puhoi of haar Brandweer nog wel een vrije doorgang had. Gelijk maar even aan de mannen en vrouwen van deze post gevraagd of mijn camper wel goed stond. Uiteraard was het goed dat ik daar stond, toen ik terloops een opmerking maakte over het merk (Dennis) van hun brandweerwagen, had ik direct contact met de bezetting. Met wat heen en weer gepraat over de verschillen van optreden en uitrusting van de Brandweer in Nederland en Nieuw Zeeland vond men dat er iets aan mij overhandigd moest worden. Er kwam eerst een mooi mouwloos T shirt van de Brandweer Puhoi, toen nog een handzaam bijltje en tenslotte kreeg ik een mooie brandweerhelm. De helm werd, op mijn verzoek, overhandigd door een leuke stoere vrouwelijke brandwacht, zodat ik dit ook weer voor promotionele doeleinden kan gebruiken, want uiteraard moet de schoorsteen straks ook weer roken.
Ik was een beetje onder de indruk van deze gastvrijheid, te weten dat de kosten voor hun nieuwbouw van hun brandweerkazerne opgebracht moet worden uit sponsorgeld.
Na de dames weer teruggevonden te hebben zijn we verder gereden naar het Holidaypark Martins Bay in Warkworth.
Het is een gezellige camping waar het aantal vissersbootjes op trailers gelijk is aan het aantal plaatsen. De gevangen vis wordt direct op een centrale plaats schoon gemaakt en voor de avondmaaltijd of vriezer verwerkt.
Wat onze bestemming morgen wordt is nog niet bekend, daar gaan wij ons vanavond nog over beraden.
Vanmorgen zijn we omstreeks 09.30 uur vertrokken van het motorcamp Cambridge om meer naar het noorden van het Noordereiland te reizen.
We hebben als bestemming het plaatsje Warkworth ingevoerd op de TomTom, maar eerst willen we nog even naar Hamilton, het is tenslotte qua grootte de 3e plaats van Auckland.
Het is lastig wanneer je in zo ’n grote stad bent om te kiezen wat leuk is, we hebben daarom de grote lijnen van Hamilton bekeken en zijn niet uitgestapt in deze drukke stad.
We zijn tenslotte een beetje verwend met de rust op de weg en in de kleine plaatsjes waar wij de laatste weken zijn geweest .
Zo hebben wij Christchurch en Auckland bij onze aankomst ook even in grote lijnen bekeken en zijn direct weer verder gereisd.
Maar voor de stad Auckland gaan wij een uitzondering maken, de volgende week zaterdag hebben we een bezoek aan deze metropool gepland, met name het Central Business District moeten wij natuurlijk wel even bekijken.
Na Hamilton zijn wij de SH1 opgereden, bij onze eerste stop, voor een kop koffie, zagen we een leuk nieuw verkeerspark voor kinderen. Het park was pas opgeleverd en gesponsord door diverse bedrijven en een grote wegenbouwer.
Het valt op dat de kinderen zelfs op de loopfiets al een helm dragen, voor de wat grote kinderen was er een crossterrein aangelegd, uiteraard wordt ook daar de helm trouw gedragen.
Je ziet in NZ betrekkelijk weinig fietsers, de fietsers die wij zien zijn meestal wielrenners, duursporters of toeristen.
Je mag hier overal fietsen dus ook op de SH1 waar 100 km/uur wordt gereden, er is een kleine strook tussen de rijbaan waar personenauto ’s en vrachtwagens rijden.
Daarnaast hoef je in NZ geen rijlessen te volgen of examen te doen, dus je moeder mag jou leren autorijden.
De vrachtwagen zijn hier ook altijd wat langer dan in Nederland en hun triangel is vaak erg lang om het lossen van motorwagen en aanhangwagen gemakkelijk te kunnen doen.
De melkwagens die de melk bij de boerderijen ophalen zijn ook bijzonder lang, uiteraard even met een chauffeur van Frontera gesproken, ben tenslotte ook groot geworden in de melkbranche.
De chauffeur is blij met zijn werkgever, Fronterra heeft een goed sociaal beleid, de man werkt in bepaalde maanden wat langer dan 40 uur en kan dan in een jaar 3,5 maand achterelkaar met vakantie en krijgt zijn salaris gewoon doorbetaald.
Rijdend over de SH1 kwamen wij weer langs de heilige berg Taupiri, dit is de begraafplaats van veel belangrijke Maorileiders, op het moment dat wij passeerden was er een teraardebestelling, de plaats is wel bijzonder zo dicht langs een drukke weg.
Bijna op onze eindbestemming aangekomen zag ik een bordje met een verwijzing naar een historisch plaatsje, snel de richtingaanwijzer aangezet en het plaatsje Puhoi ingereden.
Zagen we even later bij een evenemententerrein veel mensen staan, vielen wij mooi met onze neus in de boter want er was een wedstrijd axe-men.
Dat zijn van die stoere mannen, veelal werkzaam in de bosbouw die een boomstam moeten bewerken, de eerste heeft uiteraard gewonnen maar iedereen moet wel de klus afmaken.
Direct de dames op onderzoek uitgestuurd en zelf de camper een plaatsje gegeven bij een brandweerkazerne. Direct kreeg ik een opmerking van een inwoonster van Puhoi of haar Brandweer nog wel een vrije doorgang had. Gelijk maar even aan de mannen en vrouwen van deze post gevraagd of mijn camper wel goed stond. Uiteraard was het goed dat ik daar stond, toen ik terloops een opmerking maakte over het merk (Dennis) van hun brandweerwagen, had ik direct contact met de bezetting. Met wat heen en weer gepraat over de verschillen van optreden en uitrusting van de Brandweer in Nederland en Nieuw Zeeland vond men dat er iets aan mij overhandigd moest worden. Er kwam eerst een mooi mouwloos T shirt van de Brandweer Puhoi, toen nog een handzaam bijltje en tenslotte kreeg ik een mooie brandweerhelm.
De helm werd, op mijn verzoek, overhandigd door een leuke stoere vrouwelijke brandwacht, zodat ik dit ook weer voor promotionele doeleinden kan gebruiken, want uiteraard moet de pijp straks weer roken.
Ik was een beetje onder de indruk van deze gastvrijheid, te weten dat de kosten voor hun nieuwbouw van hun brandweerkazerne opgebracht moet worden uit sponsorgeld.
Na de dames weer teruggevonden te hebben zijn we verder gereden naar het Holidaypark Martins Bay in Warkworth.
Het is een gezellige camping waar het aantal vissersbootjes op trailers gelijk is aan het aantal plaatsen.
De gevangen vis wordt direct op een centrale plaats schoon gemaakt en voor de avondmaaltijd of vriezer verwerkt.
Wat onze bestemming morgen wordt is nog niet bekend, daar gaan wij ons vanavond nog over beraden.
47e dag
Wij zijn vanmorgen om 10.00 uur vertrokken van het Top 10 Holidaypark in Rotorua, we hadden een kort ritje want het achternichtje van Madelein woont op 6 min. van het Holidaypark waar wij verbleven.
We hadden met Joke (het achternichtje) een lunchafspraak gemaakt zodoende waren we nog even in de gelegenheid om Roturua te bekijken.
We zijn langs het Kuirapark gereden waar verschillende stomende modderpoelen, stoomgaten en kleine geisers zijn.
Er was ook nog een thermaal voetenbad waar ik natuurlijk even mijn voeten in moest verwennen.
Daarna zijn we naar de Government Garden gereden, in deze tuinen liggen goed onderhouden croquet- en bowlinggazons en prachtige bloemperken.
Op het ogenblik is het Museum of Art and History gesloten in verband met een onderzoek naar aardbevingsbestendigheid van het gebouw.
Madelein dacht dat zij even moest helpen met het veroorzaken van een aardbeving, maar dankzij een slimme camera had zij maar twee springen nodig om de schitterende foto van haar sprong te maken.
De tuinen zijn aangelegd voor vele bestemmingen en worden goed onderhouden, het is een verademing om daar te lopen.
Omstreeks 11.30 uur zijn we naar Joke gereden en werden hartelijk ontvangen met een uitstekende broodmaaltijd, in Roturua is een bakker die nog weet wat broodspecialiteiten zijn.
Hij bakt ook nog ouderwets “lekker brood” voor degene die nog van ouderwets bruin brood houdt.
Na nog wat foto ’s gemaakt te hebben voor opa Siderius hebben we afscheid genomen van Joke en zijn we verder gegaan met onze reis naar het noorden.
We hadden het plan de rest van de dag in Rotorua te blijven maar op aanraden van Joke zijn we naar Tirau gereden, dat is een leuk plaatsje waar de SH5 doorheen gaat.
In Tirau staan in het centrum ook twee grote schapen, een hond en een goede herder opgebouwd uit golfplaat, op zich al kunstig om te maken maar in de schapen zijn een giftshop een VVV en een toiletgebouw ondergebracht.
Ook langs deze weg reden weer vele grote vrachtwagens, maar die waren niet mooier dan degene die ik gister heb gefotografeerd.
Daarna zijn we naar Cambridge gereden, we hebben daar direct maar een plaats gereserveerd op het Motorcamp Cambridge.
We werden ontvangen door een zeer attente eigenaar, die zodanig Engels sprak dat wij alles goed konden volgen en wij ook eens iets terug konden zeggen.
Hij heeft ons de weg naar het centrum van Cambridge aangewezen, dat is wel een stukje omrijden omdat de Victoriabrug erg smal is en gesloten is voor vrachtwagens en campers.
Cambridge wordt ook wel “bomenstad” genoemd vanwege de lanen met iepen en eiken en daar is niets teveel mee gezegd.
Ook heeft Cambridge mooie winkels, wij zijn de Victoriastreet op ons gemak aan beide zijden afgelopen en met bewondering naar de mooie gebouwen in de omgeving gekeken.
Cambridge is bekend om het fokken van raspaarden, je merkt dat alles dan ook draait om de paardensport.
In het trottoir van Victoriastreet liggen mooie mozaĂŻeken met het hoofd van beroemde paarden.
De camper hadden we op een veilige plek vlakbij de brandweerkazerne geparkeerd, die kazerne was ook weer een plaatje op zich waar vier grote voertuigen een goede stallingsplaats hadden.
Morgen vertrekken we naar Hamilton, wat op een afstand van 23 km ligt van Cambridge, daarna rijden we richting Auckland.
46e dag
Vandaag zijn we om 09.30 uur vertrokken van het KiWi Holidaypark in Taupo en zijn over een ander deel van de Thermal Explorer Higway naar Rotorua gereden.
Het landschap verandert, na de route van Napiers naar Taupo, weer snel, hier is weer een keur aan themaparken met bijzondere vulkanische verschijnselen aanwezig.
Bijna alles wat bijzonder wordt geacht, met betrekking tot borrelende modder, opspuitend heet water e.d. krijgt een hek met een kassa en moet je entree betalen om het te zien.
We zijn nog gestopt bij Wai-o-tapu, daar is ook een werkende geiser te zien, het is de Lady Knox geiser, deze spuit elke morgen om 10.15 uur 20 m hoog.
Het is gewoon bedrog want er wordt vooraf een zeepmiddel toegevoegd waardoor de oppervlaktespanning van het water wordt verlaagd en de geiser altijd op hetzelfde tijdstip gaat spuiten.
De thermaalbaden, in diverse kleuren zijn wel echt, maar in de omgeving kan je hetzelfde effect meemaken door gewoon in een kreek te gaan zitten.
Gelukkig had Madelein gisteravond al haar oog laten vallen op het Whakawararewa Thermal Park in Rotarua en zijn we daar maar naar toe gereden.
Het is een mooi complex met diverse heetwaterbronnen en modderbronnen, zelfs de werkende geiser Pohutu is te zien die met tussenpozen van een uur zelfs 30 meter hoog spuit.
Behalve natuur is er ook cultuur want er zijn verschillende gebouwen in Maoristijl gebouwd en in het ontmoetingshuis wordt regelmatig een show met zang en dans door Maori ’s uitgevoerd.
Het was een interessant park en het bijzondere is dat dit park geëxploiteerd wordt door de lokale Maori ’s.
We zijn nog even door Rotarua zelf gereden en kwamen op een soort openluchtmuseum terecht waar een kerk en wat andere gebouwen van de Maori ’s stonden.
Van zwemmen in het Lake Rotarua is niets gekomen, want het zag er niet fris uit, waarschijnlijk stond de wind verkeerd.
Door de vele werkende bronnen ruik je in Rotarua altijd een rotte-eierenlucht en daar moet je wel aan wennen.
Om 18.00 uur kwamen wij op het Top 10 Holidaypark van Rotarua aan, dit park ligt vlak bij het centrum dus dat kwam mooi uit.
Blijkt na een kleine verkenning van Madelein dat op het park een zwembad en twee thermaalbaden zijn waar je gewoon gebruik van mag maken.
Zij heeft het eerst even zelf uitgeprobeerd en het was haar zo bevallen dat wij na het eten met z’n drieën nog even lekker van het thermaalbad hebben genoten.
Het blijkt dat woningen die het dichtst bij het meer gelegen zijn vaak een privebron hebben voor een eigen thermaalbad.
Het is altijd nog maar de vraag of het nemen van zo ’n bad echt wel goed is voor bepaalde klachten.
We blijven vrijdagnacht ook in Rotarua, maar dan waarschijnlijk op een ander Holidaypark.
Naast lekker genieten en cultuur snuiven brengen we morgen een bezoek aan een achternichtje van Madelein die in Rotarua woont.
We zijn voor de lunch uitgenodigd dus laten we ons een keer lekker verwennen en halen zo ook de familieband weer aan.
Zaterdag gaan we verder richting het noorden, want daar is ook nog veel moois te zien.
Wanneer we het meest noordelijke punt bereikt hebben gaan we langzaam weer terug naar Auckland en gaan ons dan voorbereiden op de terugreis.
45e dag
Vanmorgen zijn we rond 9.00 uur vertrokken van het KiWi Holidaypark Bay View in Napiers waar wij twee nachten gestaan hebben.
We hadden vandaag het plan om naar Taupo te rijden, het is ongeveer 132 km rijden naar het centrum van Taupo en de TomTom gaf een reistijd van 2 uur aan.
Nu zijn wij wel van het rustige rijden en daarom houden we een kruissnelheid van 80 km aan, dan zie je tenminste wat van de omgeving en kan je op tijd een inrit inslaan.
De Staten Highway mag dan heel wat lijken maar het is een gewone tweebaansweg, met af en toe een extra baan voor langzaam verkeer waar je veilig kan inhalen.
Maar de overige weggebruikers, dus personenauto ’s en vrachtauto ’s hebben de 100km als doel.
De oplossing is dus, goed in je spiegel kijken of er verkeer achter je zit, en op tijd, waar het kan, de stoet te laten passeren en dan aan te sluiten..
De kunst is om zeker de vrachtwagens op tijd te laten passeren, van de meeste weggebruikers krijg je een bedankje door twee keer de claxon te laten gaan, de grote jongens blazen een keer zachtjes op hun luchthoorn.
De route welke we vandaag gereden hebben heet de Thermal Explorer Highway, dit vanwege de vele warmwaterbaden en vulkanen.
Het grote meer van Taupo met een oppervlakte van 619 km2 is ontstaan bij een vulkaanuitbarsting in 181 n. Chr. waaruit bij de hevige uitbarsting grote hoeveelheden lava en as werden weggeslingerd.
De jonge stad Taupo ontwikkelde zich pas in de jaren 1950 van een kleine nederzetting tot de tegenwoordige stad met 25.000 inwoners.
Dit dankzij de bouw van de geothermische energiecentrale in Wairakei en de opbloeiende bosbouw.
Langs de weg van Napiers naar Taupo strekt zich het grootste door de mens aangeplante bos.
In Taupo kan je zelfs met de camper vlak bij het meer parkeren, dus daar hebben wij maar de lunch gebruikt.
De wind stond echter pal op de zijkant van de camper, daarom zijn we verder gereden naar een strandje.
Op dat strandje was veel te zien en daar hebben we lekker even van het stralende weer en het water genoten.
Omstreeks 16.00 uur zijn wij uiteindelijk op het Holidaypark KiWi Great Lake aangekomen, wij dachten dat het park ook aan het meer gelegen zou zijn maar dat was niet zo.
Voor Madelein geen probleem zij heeft een lekkere wandeling gemaakt naar de Accacia Bay en daar genoten aan het water.
Wanneer we aangekomen zijn op onze bestemming nemen we eerst even onze rust, wanneer Bouchien gaat koken zet ik alle foto ’s op de computer en begin met uploaden.
Dat uploaden duurt altijd even wat langer, want het internet wordt op het park door veel mensen gebruikt.
Na het eten gaan Bouchien en Madelein afwassen en maak ik mijn verhaaltje aan de hand van de foto ’s.
Wanneer het concept klaar is lees ik het voor aan de redactiecommissie en na hun goedkeuring mag ik het verzenden.
44e dag
Vanmorgen zijn wij vroeg opgestaan om op tijd te zijn bij Gannet Beach Adventures in Clifton, dat is de organisatie die de excursie naar de Jan-van-Genten kolonie verzorgd.
Als je op zo ’n mooie plaats aan het strand van Bay View staat zie je ook heel goed de zon opkomen, om 6.01 uur maakte ik de foto op het moment dat er een vrachtschip richting Napiers ging en voor een kleine zonsverduistering zorgde.
Om 6.30 uur was iedereen klaar, hadden wij van het ontbijt genoten, camper ingepakt en konden wij vertrekken.
Om niets aan het toeval over te laten had ik het adres de vorige avond al in de TomTom gezet en gecontroleerd op de plattegrond van de omgeving.
Wij waren mooi op tijd op Cape Kidnappers waar Madelein bij de organisatie onze voucher kon omwisselen voor kaartjes om met de tractortrailer mee te mogen rijden.
De organisatie heeft veiligheid hoog in het vaandel staan daarvoor was er zelfs een instructie voor ons in het Nederlands beschikbaar.
Het blijft altijd bijzonder dat het vervoer van personen op deze wijze nog uitgevoerd mag worden, op bepaalde plaatsen hobbelt de tractor en aanhangwagens over grote stenen dat je echt wel een houvast nodig hebt.
Precies om 07.30 uur kwamen de drie combinaties het terrein oprijden, na een humoristische briefing door een van de chauffeurs kon iedereen opstappen.
Onderweg werd er door de chauffeurs uitleg gegeven en vragen beantwoord, daarvoor elke keer werd de tractor stil gezet.
Bij de trailerhelling zagen we nog een innovatie, in Clifton heeft men niet veel ruimte om de bootttrailers te parkeren nadat de boot te water gelaten is.
Nu gaat de boot met trailer eronder als combinatie te water en op een ondiep gedeelte wordt de boottrailer aan een anker geparkeerd. Bij terugkomst wordt de trailer weer aan de boot geklikt en vaart de combinatie weer terug naar de trailerhelling.
Vandaag heb ik geleerd dat het materiaal van het cliff op sommige plaatsen zacht is, dat je het makkelijk kan breken of verpulveren.
De komende jaren zal er nog veel veranderen wanneer de Australische platen naar de Nieuw Zeelandse platen schuiven.
Na een afstand van negen kilometer gereden te hebben kwamen we aan bij de Black Reef Gannet Colony.
Op een aantal rotsen zaten al veel Jan van Genten, maar toen wij een half uur een steile berg opgeklommen waren zagen wij een nog groter aantal Jan van Genten met jongen.
De volwassen exemplaren scheerden over ons heen en nestelde zich weer tussen de anderen, het is heel bijzonder dat je er zo dicht bij mag komen.
Het was een heel gekakel en ik dacht Andre van Duin nog te horen met de tekst "ïk kom er aan - ik kom er aan”".
Wij hadden anderhalf uur de tijd, dus een half uur om naar boven te lopen, half uur genieten van de kolonie en dan weer een half uur terug lopen.
Ik heb bewondering voor Bouchien en Madelein dat zij deze tocht hebben volbracht. Madelein in het bijzonder omdat zij het niet zo heeft met alles wat vliegt en in grote getale aanwezig is.
Na een leuk ritje terug waren we om 12.00 uur bij de camper en konden wij genieten van onze eigen koffie.
We zijn eerst nog in Hastings geweest, het is inderdaad een mooie stad met de straten in blokvorm als in New York, zelfs de rails van de Kiwi trein loopt evenwijdig aan het stratenplan.
Als laatste zijn we nog even door het centrum van Napiers gereden en zagen een mooi oud centrum met de gebouwen in Art Deco stijl, zelfs de straatnaambordjes waren daarop aangepast.
Morgen vertrekken we naar de Lake Taupo, dit betekent dat we de kust voorlopig vaarwel zeggen en meer in het binnenland rijden, het zal vast wel weer een mooie route worden.
We hebben onze reisplannen tot het einde van de vakantie vastgesteld en hebben nog veel mooie dagen in het vooruitzicht.
43e dag
Vanmorgen zijn we weer omstreeks 09.00 uur vertrokken van het Top 10 Holidaypark in Gisborne.
We vervolgen de mooie en interessante kust van de East Cape, middels de Pacific Coast Highway tot aan Napier.
Onze bestemming is vandaag het Kiwi Holidaypark in Napier Beach, aan de Hawke 's Bay.
De warme zomers en de milde winters van Hawke ’s Bay worden al generaties lang door tuinbouwers benut en de regio staat bekend als “fruitschaal van Nieuw-Zeeland”.
We hebben al van de fruitschaal genoten, bij een boerderijwinkel hebben we een ijsje met bevroren vruchten geproefd.
Gelijk ook maar de nodige nectarines, perziken, abrikozen en pruimen in een box gekocht, dat wordt nog even genieten van het mooie fruit de komende dagen.
Nadat Madelein wat ervaring heeft opgedaan met brandstof tanken, vuil water lozen en links rijden, wisselen wij elkaar nu af met het rijden, uiteraard zorgt Bouchien ervoor dat we de goede koers aanhouden.
Op onze route van vandaag reden we langs het plaatsje Wairoa, we zijn daar nog even in het winkelcentrum geweest maar ook hier was de leegstand van de winkels opvallend.
Het plaatselijke backpackershotel (zie foto) heeft ook al zijn deuren moeten sluiten.
Bij Awapuni zijn wij langs de weg gestopt om van de lunch te genieten, het was een mooi plekje waar je van de grote vrachtwagens al van ver hun motorrem kon horen, zodat zij op een veilige wijze de helling af kunnen komen en direct weer omhoog kunnen gaan.
Madelein en ik maken er een sport van de grootste en mooiste vrachtwagen te fotograferen, dat de chauffeurs dat ook leuk vinden hoor je als zij hun luchthoorn even gebruiken.
In Napier Beach zullen we zowel maandagavond als dinsdagavond blijven, dinsdagmorgen vroeg gaan we een excursie maken met een tractortrailer bij de Cape Kidnappers.
De excursie begint om 07.30 uur, dat betekent als we op tijd willen zijn om 06.30 uur moeten vertrekken, dat wordt dus weer de wekker zetten vanavond.
De tocht met de tractortrailer, van vier uur, gaat voor een deel over laag water, dus dat is altijd weer spannend, moeten we wel of niet van de trailer af.
De weersverwachting is gunstig, het wordt vermoedelijk 30 graden, dus petje, zonnebril, voldoende water, eten en zonnecreme is wel nodig.
De middag zullen we in Napiers blijven, deze prachtige stad aan de Grote Oceaan is een monument voor de aardbeving en brand van 1931, die de meeste gebouwen verwoestten en waarbij veel mensen omkwamen
Kapitein Cook ankerde in oktober 1769 voor de landtong aan de Hawke ’s Bay en noemde hem Cape Kidnappers nadat enkele Maori zijn Tahtiaanse tolk probeerden te ontvoeren.
We zijn vandaag maar een paar keer gestopt op de rit van 210 km, daardoor kwamen wij al om 15.30 uur op het Holidaypark in Napier Beach aan.
We melden ons bij de receptie en daar stond een Nederlandse jongen ons te woord die al weer enkele jaren in Nieuw Zeeland woont.
Toch altijd weer even makkelijk om in je eigen taal te kunnen communiceren, we hebben gelijk maar de tickets voor de excursie bij hem geregeld.
Wij kregen een mooie plaats, voor de camper, toegewezen direct aan het strand, vanwaar wij zo het strand op konden lopen.
Uiteraard hebben we vandaag lekker genoten van het mooie weer en het uitzicht op de kustlijn, de stad Napiers kan je namelijk vanaf het strand goed zien omdat dit deel van de kust naar voren uitsteekt.