42e dag

Wij waren zaterdagavond om 18.00 uur op een merkloos Holidaypark in Te Araroa aangekomen, het was een klein park met veel ruimte, waar zelfs een paar lammetjes mochten grazen.

We hebben bij het inchecken direct gevraagd wat de beste tijd was om te vertrekken naar de East Cape om de zonsopgang op dit meest oostelijke puntje mee te kunnen maken.

Het opstaan om 4.30 uur was voor ons geen enkele moeite, we hadden de avond ervoor alle drie heerlijk gedoucht, dus met een katteveeg konden wij deze ochtend wel volstaan.

Het is bijzonder hoe hier het drinkwater geregeld wordt in deze afgelegen gebieden, men is vaak afhankelijk van de hoeveelheid regenwater in de rivier.

Om 4.55 uur mocht ik de camper starten en kon heel langzaam, in het pikkedonker, het terrein afrijden.

Wij hadden onze TomTom ingesteld op East Cape en kregen in het scherm te zien wanneer wij vermoedelijk er zouden zijn.

De rit werd naarmate we de East Cape bereikte steeds spannender, de weg was slecht en er liepen met enige regelmaat koeien of paarden voor de auto.

Uiteraard op een verantwoorde wijze zijn wij naar boven gereden en gelukkig werd het al een beetje lichter.

Op het punt aangekomen zagen we meer auto ’s staan van mensen die ook graag de zonsopgang wilden meemaken.

Madelein vloog vooruit, Bert volgde en Bouchien was derde. Op een zeker moment, bij de 100 ste trede lukte het niet helemaal meer met de ademhaling van Bouchien.

Bert zakte terug, Madelein gooide er nog een tandje bij en uiteindelijk waren we toch alle drie op tijd om de zon langzaam te zien opkomen.

Na wat foto ’s van het mooie verschijnsel gemaakt te hebben, zijn wij weer de 800 treden naar beneden gelopen, hetgeen misschien nog wel zwaarder was door de hoge optrede van de trap.

Gelukkig hadden we de camper dichtbij waar we lekker thee gezet hebben en het brood hebben klaar gemaakt.

Nadat iedereen vertrokken was zijn wij ook gaan rijden, waar we op de heenweg weinig oog voor hadden, was nu voldoende tijd om alles goed te bekijken.

Ook de paarden en de kalfjes waren inmiddels wakker geworden en liepen mooi over de weg waar wij ook gebruik van moesten maken.

Onze eerste bestemming was het dorpje Te Araroa, daar zagen we de oudste (350 jaar) Christmas Tree.

Zo kwamen we uiteindelijk weer op onze bekende Pacific Coast Highway, waar we minstens 189 km over zouden rijden om op onze volgende overnachtingsplaats in Gisborne te komen.

We hebben in Tikitiki nog de St. Mary Church uit 1924 bezocht, waar een mooi plateau is aangebracht met de namen van de Maori ’s die in de Eerste en Tweede wereldoorlog gesneuveld zijn. Het is trouwens een van de rijkst bewerkte Maorikerken van Nieuw Zeeland.

Als laatste zijn we in Tolagan Bay op de langste pier van het land geweest, de pier is van beton en voor NZD 6.000.000,- gerestaureerd, het is nu een mooie wandelpier waar mensen ook vanaf duiken of vissen.

Omstreeks 16.00 uur kwamen wij aan bij het zonovergoten Top 10 Holidaypark Waikanae in Gisborne.

Het park ligt aan het strand, wat aansluit bij de haven van Gisborne, op dit moment wordt er een schip met rondhout geladen, dit betekent een stoet van zware vrachtwagens waarvan af met vijf kranen van het schip de palen geladen worden.

Dit gaat iedere keer met een donderend geraas dat je denkt dat het gaat onweren, het zal nog wel even duren want het is een groot schip.

Morgen rijden we naar Napier en gaan daar de volgende dag een excursie maken naar Cape Kidnappers, op deze kaap zijn op enkele meters afstand meer dan 20.000 jan-van-genten te zien die door de lucht zweven en dan weer op een onhandige wijze in hun nest belanden.

Voor ons is het weer tijd om op een handige wijze in ons bedje te duiken.

41e dag

Vandaag gaat onze tocht langs de oostkust via de schitterende Pacific Coast Highway, het moet een bijzondere mooie tocht worden en zeker bij dit mooie weer.

We zijn vandaag extra vroeg opgestaan om op tijd weg te kunnen rijden, het is namelijk een drukke camping en wij verwachtten daardoor een wachtrij bij de douches.

De buurvrouw vroeg of ik de lichte aardschok vannacht nog gevoeld had, zij was er namelijk van wakker geworden. Wij alle drie hebben er echter niets van gemerkt en hebben heerlijk geslapen.

Aan de buurjongetjes op de camping heeft Madelein nog wat geld gegeven om een ijsje te kopen in ruil voor de heerlijke verse mais van gister.

Op een zeker moment komt de buurman terug van het vissen op het strand en heeft een behoorlijke hoeveelheid schoon gemaakte witvis in een emmer bij zich.

Even later staat de buurvrouw bij de camper en geeft ons een deel van de heerlijke verse vis, het was een moot Kingfish en nog een ander soort waar ik de naam niet meer van weet.

Volgens de reisinformatie waren er weinig tankstations op de route en kon er alleen contant betaald worden in de winkeltjes

Daarom voor de zekerheid bij het plaatsje Opatiki nog maar even de tank gevuld en geld gepind.

Dit deel van de Pacific Coast Highway volgt de ruige heuvels van het East Capeschiereiland. Langs deze route staan veel pohutukawa ’s (Christmas Tree).

Onderweg zij we veel dorpjes tegengekomen waar de Maori ’s wonen, daar zijn ook gedeelten bij naar de kust waar je uit respect niet mag komen.

Maar waar wij wel mochten komen hebben we lekker genoten van strand en zee, daar moesten we af en toe wel een lang pad omlaag voor afleggen maar dat deerde ons niet.

Er was een plaats langs de kust waar in het jaar1900, mensen verdronken zijn, uit respect mag er op iedere zaterdag en de 12e van de maand op die plaats niet gevist worden, wij hebben het gecontroleerd en niemand gezien.

Bij Omaio was een kleine supermarkt, we hebben de eigenaresse blij gemaakt door bij haar ijsjes te kopen.

We hebben in die zelfde plaats, aan het strand ook maar gelijk onze lunch gebruikt.

Aan het strand waren kinderen aan het spelen, waarvan de drie grotere kinderen met duikbril verder op zee gingen duiken naar oesters.

Even later kwamen zij terug met oesters welke direct op het strand opgegeten werden.

Het was een mooi gezicht om deze mensen die zo dicht bij de natuur staan te zien genieten van het water en strand.

Om 18.00 uur kwamen wij aan bij een Holidaypark in Te Araroa waar wij een slaapplaats voor de nacht hebben gevonden.

Uiteindelijk hebben wij vandaag 200 km gereden en veel moois gezien, morgen is ook weer bijzonder dan rijden we het tweede gedeelte van deze mooie route naar Gisborne.

We staan morgen om 04.00 uur op, rijden om 4.55 uur weg van het park en zijn dan 5.25 uur bij het East Cape Lighthouse,

Dan zien wij als eersten de zon opkomen op het meest oostelijke punt van Nieuw Zeeland.

Daarvoor moeten wij dan nog wel de 700 treden oplopen om bij het lichthouse te komen, maar ook de 700 treden terug om bij de camper te komen.

40e dag

Vandaag zijn we om 09.30 uur vertrokken vanaf het Top 10 Holidaypark Hot Water Beach in het plaatsje Hot Water Beach naar Ohope Beach.

Het was voor Bouchien een wat onrust nacht omdat we vlak voor het slapen gaan bij de buren een Possum tegen de schutting zagen oplopen.

We hebben zelfs het dakluikje van de camper op een kiertje gezet en onze ontsnappingsroute nog eens doorgesproken.

Het volgende park ligt op ongeveer 248 km van ons vertrekpunt, dat zijn wel wat meer kilometers dan anders maar we moeten de niet gereden kilometers van donderdag inhalen.

We waren in korte tijd over kleine weggetjes gereden te hebben op de SH25 en vervolgde onze route over de Pacific Coast Highway, waarbij geen enkel strand langs de Bay of Plenty hetzelfde lijkt.

Bij Whangamata zagen we een mooi strand met duinen, met ook een paar schitterende huizen bij dat strand die te koop waren, we hebben gekeken bij een huis van NZD 2.227.000 maar dat wordt hem dus niet.

Ook hier heeft de brievenbesteller zijn leveringsvoorwaarden en zo zie je op de meest rare plaatsen brievenbussen in bijzondere uitvoeringen, deze is wel mooi voor op een ansichtkaart.

Het landschap wisselt snel, na eerst een wat saai stuk gereden te hebben door de streek waar veel bomen gekapt zijn reden we later door de streek waar de meeste kiwi vruchten vandaan komen.

Tauranga is een grote havenplaats met o.a. een grote containerterminal waar de bedrijvigheid niet groot was.

Je merkt op deze route dat de verkeersdruk groot is, verscheidene malen hebben wij in een file gestaan.

Op een van de foto ’s is ook het opvallende vulkaaneiland White Island te zien.

Dat het reizen in dit soort landen wel wat persoonlijke aandacht voor veiligheid verdiend blijkt uit de waarschuwing dat vanaf het strand tussen 17.15 en 18.15 uur haaien door de strandwacht zijn waargenomen.

Na nog wat boodschappen in Ohope gedaan te hebben waren we omstreeks 18.00 uur bij het Top 10 Holidaypark in Ohope.

Het is een groot park met veel kampeerders of mensen met een stacaravan waar een houten hutje tegen aangebouwd is.

De vriendelijkheid van de Nieuw Zeelanders werd weer helemaal waargemaakt, we zaten nog maar net of de buurvrouw bracht ons een maaltje suikermais.

De buurman gaf ook nog even een advies om met een eenvoudige handeling de kolf van het blad te scheiden.

Wij hebben samen met de aardappelen en de kip weer een heerlijke maaltijd genoten om er morgen weer goed tegen aan te kunnen.

Morgen maken we een mooie tocht langs de oostkust, de afstand van Ohope naar Gisborne is ongeveer 324 km, dus we zullen een tussenstop op deze schitterende Pacific Coast Highway route moeten maken in Te Araroa.

Er is langs de oostkust weer veel te zien, zoals het meest oostelijke punt van NZ en de verschillende bouwwerken van de fundamentalistische Maori ’s

We houden de verschillende reisgidsen in de aanslag om maar niets te missen.

Het maken van foto ’s blijft leuk in zo’n land wat eigenlijk van zichzelf al fotogeniek is.

39e dag

Vandaag hebben we gezamenlijk aan de verwerking van de jaglet van Madelein gewerkt, met z’n drieën zijn we namelijk pas om 08.00 uur wakker geworden.

Na het ontbijt te hebben genoten hebben we snel de camper weer in orde gemaakt en zijn we om 10.00 uur op pad gegaan.

Wij hadden ons voorgenomen om vanaf Coromandel Town, de Pacific Highway route verder af te rijden en maar te zien waar vandaag de reis zou eindigen.

We waren nog maar een kwartier onderweg of we kregen een aankondiging langs de weg dat er over 3 km een mooie lookout zou zijn.

Het vergezicht vanaf die plaats was echt de moeite waard dus hebben we uit verschillende hoeken weer de nodige foto ’s geschoten.

De volgende stop was bij het strand van Matarangi, het is een mooi strand waar we even van het heerlijke water uit de oceaan genoten hebben.

Bij ieder strand wat we daarna tegenkwamen zijn we gestopt, uitgestapt en hebben van het mooie uitzicht genoten.

Omstreeks 13.00 uur waren we in Whitianga en zagen we daar een grote supermarkt, nu we met z’n drieën zijn moet er vaker inkopen gedaan worden, want de ruimte in de camper is beperkt. Het leuke was dat Madelein daar nog even haar laatste pakje sigaretten wilde halen, ook hier wordt het roken ontmoedigd, door het aanbod niet uit te stallen. Maar Madelein moest zich wel legitimeren, zij pakte haar rijbewijs maar dat werd niet geaccepteerd, alleen met het tonen van een paspoort zou zij sigaretten kunnen kopen. Dus wij weer terug naar de camper, kluis geopend, paspoort er uit terug naar de servicekassa, staat er een ander meisje en zegt zij doodleuk, ik vraag mijn supervisor wel even om jouw leeftijd te bepalen.

Bij een mooi plekje langs de one lane bridge bij Coroglen hebben wij onze lunch gebruikt.

Voor het eerst hebben wij nu meegemaakt dat op een one lane bridge twee auto ’s midden op de brug, in tegenovergestelde richting gestopt waren en de een niet voor de ander terug wilde rijden. Het gaat er om dat wanneer je zo ’n brug nadert en ook al heb je voorrang toch altijd even kijkt of de ander voor de stoplijn gestopt is.

In de buurt van Hahei ligt de Hot Water Beach, hier borrelt onophoudelijk warm water uit een ondergronds reservoir van oververhit water naar zee. Bij eb komt het warme water op het strand naar omhoog, bij vloed verdwijnt het dan weer in zee. Zo ongeveer twee uur voor en na laag water verzamelen zich elke dag hordes bezoekers met schoppen die er kuilen graven om eigen en gratis heilzame badkuipen te maken.

Bleek dat er vlakbij dat strand ook het Hot Beach Top 10 Holidaypark was, na overleg hebben wij toen maar besloten ons om 15.00 uur te melden bij de receptie voor een camperplaats. Nadat we de camper geïnstalleerd hadden zijn we via een mooie tegen de zon beschutte route vanaf het park naar het strand gelopen. Daar aangekomen zagen we op grote afstand bij de rotsen een grote groep mensen staan die kuilen aan het graven waren. Uiteraard hadden wij ook een schep gehuurd en met wat informatie van een omstander wisten wij waar we moesten graven en ja hoor het water was op bepaalde momenten zo heet dat je voeten zouden verbranden. Nadat ik een kuil voor een ander gegraven had ben ik heerlijk op een handdoekje zittend naar voorbijkomende mensen gaan kijken en ook hebben wij nog even van de verkoelende golven genoten. Heel vertederend was het Duitse jongetje wat naast ons met zijn tegen de zon beschermende kleding en een klein plastic schepje een kuil voor zichzelf aan het graven was.

Om 17.00 uur hielden wij het uiteindelijk voor gezien op het strand en zijn wij terug gelopen naar onze camperplaats om daar nog even verder te genieten van de zon.

Voor het eerst in deze vakantie hebben we gebruik gemaakt van de mogelijkheid om te koken aan de buitenkant van de camper.

Het weer bleef mooi en om 20.00 uur konden we nog heerlijk buiten eten.

Het uploaden van de foto ’s gaat helaas wat langzaam, ik probeer het zo snel mogelijk in te halen.

38e dag

Vandaag zijn we om 09.00 uur vertrokken vanaf het kindvriendelijke Top 10 Holidaypark in Orero Point om ons te verplaatsen naar het Top 10 Holidaypark in Coromandel.

Op het park waren veel gasten met een vaste plaats en huurders van huisjes die bij het park behoren, de vriendelijkheid van de ouderen en de kinderen was opvallend.

Het is een ritje van 125 km, waar een ieder ongeveer 2.20 uur over doet, maar wij zien kans daar een dag over te doen.

Want we laten natuurlijk Madelein nog wel eerst even ons mooie strand van Orero Point zien.

We zijn van plan om de Pacific Coast Highway route langs de kust van de Firth of Thames naar Coromandel naar het noorden te rijden.

Het eerste stuk tot Kopu was een beetje saai, het is een vlak gedeelte met weinig variatie in het landschap. Maar deze westoever van de Firth of Thames wordt door ornithologen gezien als een van de beste plaatsen in NZ om zee- en waadvogels te observeren Voor de kust strekt zich hier een groot waddengebied uit. In de zomer overwinteren hier trekvogels uit alle delen van de wereld, ook zijn er veel inheemse soorten te zien. Zelf heb ik daar een mooie foto van een aalscholver kunnen maken.

Wij wilden graag naar de Hot Springs in Miranda, maar daar hebben we direct rechtsomkeer gemaakt, het was een wat verouderd thermaal bad, waarvoor betaald moest worden.

We zijn verder gereden naar Thames, dat ligt op het schiereiland Coromandel, het is een historisch stadje met veel gevels in de hoofdstaat nog doen denken aan de 19e eeuw.

Toen floreerde het stadje nog met 18.000 inwoners en 100 hotels, nu zijn er nog maar 4 hotels en 7500 inwoners.

Deze drukte dankte de stad aan de vondst van goud op Coromandel Peninsula in 1852, waarop direct 300 goudgravers afkwamen, toen er in 1867 bij Thames nog meer goud werd gevonden, begaven zich 5000 mannen naar de heuvels rond de stad.

Madelein had nog nog een kans om op de laatste dag van Boxing Day haar slag te slaan, maar zij heeft helaas niets gevonden, zelf scoorde ik op de valreep nog wel twee mooie overhemden.

Wij zijn de Pacific Coast Highway verder afgereden en het lukt Madelein al steeds beter de plaatsnamen uit te spreken, wat dacht je van Whakatete Bay.

Het is leuk dat zij ook altijd alles wil weten en zelf op onderzoek uit gaat, zo krijgen we meer informatie over de omgeving en meer leuke foto ’s.

Op het schiereiland Coromandel Peninsula staan ook opvallend veel en de mooiste exemplaren van de Christmas tree.

We zijn ook aan het einde van de middag nog even in Coromandel Town gestopt om de boodschappen te doen en het plaatsje een beetje te verkennen.

Het is nu wel lastig met drie chauffeurs als ik ga parkeren, ik kan steevast kiezen uit linksaf, rechtdoor en rechtsaf, uiteindelijk doe ik meestal wat ik zelf al bedacht had.

Omstreeks 17.30 uur melden wij ons bij het Top 10 Holidaypark in Coromandel, wij staan met de camper dicht bij het strand en dat geeft een mooi uitzicht.

Wat weer een voordeel is, dat Bouchien en Madelein zelf op pad gaan en ik bij de camper kan blijven, vanavond zijn ze een stuk het wad opgelopen en Madelein heeft daarbij prachtige foto ’s van de zonsondergang gemaakt.

37e dag

Om 09.30 uur was het zover, we gaan Madelein ophalen op de luchthaven van Auckland. Vanaf ons park is het, langs een leuk landelijk gebied, ongeveer een uur rijden, maar zekerheid voor alles om op tijd aanwezig te zijn. Wij konden langs de landingsbaan staan waar alle vliegtuigen binnen komen, helaas kon ik geen parkeerplaats vinden en moest weer vertrekken, anders hadden we de landing ook kunnen vastleggen. Van Floris kregen we het bericht dat het toestel van Madelein omstreeks 11.00 uur veilig geland was. Toch wel mooi om optimaal gebruik te maken van de techniek die ons wordt geboden Bouchien heeft op de vluchtgegevens gekeken op welke gate Madelein zou verschijnen en na ongeveer een half uur kon zijn Madelein in de armen sluiten. Zelf was ik met de camper op een wachtplaats aangekomen en met gratis Whats app konden wij elkaar bereiken. Nadat alle tassen in de camper waren geladen zijn we naar THL gereden, welke vlakbij de luchthaven een vestiging heeft, om Madelein als 3e bestuurder aan te melden. Ook waren er nog wat kleine ongemakken aan de camper die gerepareerd moesten worden, uiteindelijk heeft het allemaal wat langer geduurd dan wij gedacht hadden. Maar om 14.00 uur zijn we naar het centrum van Auckland gereden om daar een paar wandelschoenen af te geven bij een vriendin van Madelein, die daar als backpacker tijdelijk woont. Het is een grote stad waar wij zeker nog een keer terug komen maar dan zetten we de camper wel op een Park & Ride plaats neer en gaan verder met openbaar vervoer. We reden voor de tweede keer naar ons park in Oreo Point en dan zijn er altijd weer verassingen, eerst zag Bouchien een wolwinkeltje en later nog een klein kruideniertje. Madelein kon op deze manier kennismaken van onze manier van reizen, zij past zich zoals verwacht direct goed aan en spring camper uit en in of het niets is. Komen we ook weer toevallig langs de Auckland Poloclub in Cleveland waar een aantal polospelers aan het trainen waren, omdat wij wat ervaring hebben met Polo zijn we direct gekeerd en het statige trainingsveld opgereden. Later bleek dat het officieel speelveld nog statiger was. Het polospel wordt gespeeld door ruiters die vier paarden tot hun beschikking hebben, ik kon gelukkig vastleggen hoe een ruiter van het ene zadel in het andere zadel over zwaaide. Na daar een lekker broodje met warme kip van Bouchien gegeten te hebben zijn we weer verder gaan zwerven. Na een tijdje kwamen we langs de Kawakawa Bay, waarvan ik al eerder een foto publiceerde. Blijkt dat je langs de vloedlijn mag zoeken naar kokkels, uiteraard met een maximum van 50 stuks per verzamelaar. Op de vraag wat je met de kokkels kunt doen werd, door een dame die aan het verzamelen was, uitgelegd dat je de kokkels kunt bereiden als mosselen en het een lekkernij is. Het is leuk wanneer mensen aan je vragen waar je vandaan komt, als ik dan zeg uit Holland, is mijn wedervraag waar zij ons land van kennen. Het antwoord is altijd een beetje vaag, vroeger was het de voetbal, later Amsterdam en de tulpen. Uit mijn gesprek met de dame die aanzet verzamelen was bleek dat zij als Koreaanse in Nieuw Zeeland woont en haar ouders uit Zuid Korea over waren om hier een vakantie te houden. Het was een interessant gesprek omdat alles snel in het Koreaans of Engels vertaald werd. De vader was van 1950 en ook al gepensioneerd, maar had ook nog een kleine business als tuinarchitect. Wij hebben samen vastgesteld dat het goed is om zo lang mogelijk te blijven werken, dan blijf je gezond en kan je mooie reizen maken. Na een kort ritje over mooie landweggetjes waren we om 17.00 uur weer terug op ons Top 10 Holidaypark in Orero Point.

36e dag

Vandaag maar eens lekker uitgeslapen en op het gemakje opgestaan, gelukkig zijn toilet en douche dichtbij, dus we zitten er snel fris en fruitig bij.

Eerst is het onze dagelijkse uitdaging om het slaapgedeelte weer aan te passen in woongedeelte, hierin heeft Bouchien de niet eenvoudige taak om het beddengoed weer op te vouwen.

Dan is het mijn taak om het ontbijt klaar te maken, met een lekkere kop thee erbij kunnen we zo langzaam aan onze dagplanning werken.

Om 10.00 uur is het tijd voor koffie (met twee koekjes), het weer was al zo goed dat we buiten koffie gedronken hebben.

Uiteraard blijf ik tussendoor lezen in het boek In Europa van Geert Mak, ik zit nu in de afloop van de Eerste Wereldoorlog en de gevolgen daarvan voor diverse landen.

Maar op een zeker moment was het tijd om een wandeling te maken naar het strand, het was een korte wandeling want het park ligt eigenlijk bij het strand.

De eerste Europeaan, Samuel Marsden, is in 1815 bij Orero Point aan wal gekomen en is daar gelijk gebleven, het plaatsje is niet groot maar er is wel in 1954 een prachtig recreatiegebied aangelegd en een General Store gebouwd.

Wanneer je wandelt naar het strand wordt je uitzonderlijk vriendelijk door iedereen aangesproken, de vaste vraag is “how are you” soms met wat aanvullingen over het weer e.d.

Het is opvallend dat de jeugd na een oogcontact met jou, direct met groeten begint.

Na het springen van jong en oud vanaf de walkant in de rivier gadegeslagen te hebben liepen we richting strand.

In een soort keerlus stonden verschillende auto ’s opgesteld met mensen erin of ernaast, wij zeiden tegen elkaar, het zal wel een toertocht zijn of zo.

Wij waren nog niet uitgesproken of er kwam een stoet auto ’s aan vanwaar uit de eerste een vlag uit het raam stak, en twee kleine zwarte vlaggen op de voorkant van de auto waren aangebracht.

Onder het slaken van luide kreten en zwaaien met bloemen werd de stoet door de wachtenden onthaalt, het was even spannend want wij waren op geen enkele manier voorbereid op dit gebeuren.

Nadat de achterklep van de stationcar werd geopend werd het ons duidelijk, het gaat hier om een uitvaart in Maori stijl.

Na wat toespraken van buurtbewoners in het Maori en later netjes vertaald in het Engels was het tijd voor de condoleance van de familie.

Waneer je de foto goed bekijkt zie je een aantal mensen met neus aan neus groeten, anderen doen links en rechts een kus op de wang, maar alles met veel gevoel.

Het geheel was in een ongedwongen sfeer, een klein jongetje zat gedurende de condoleance gewoon naast de kist in de auto.

Bij het wegrijden van de auto met de overledene werd nog een dans uitgevoerd door wat mannen onder het slaken van luide kreten en ritmisch slaan op de knieën.

Van zoiets raak ik altijd ontroerd en zijn we een beetje ontdaan verder over het strand gelopen en hebben daar mooie foto ’s gemaakt.

Vaststellend dat het wel heel erg mooi is wat wij in dit land gezien hebben en nog de komende weken zullen zien.

Bij de nieuwe General Store hebben wij lekker weer eens fish & chips gekocht, waarvan de vis waarschijnlijk vanochtend, door locals aan het strand, gevangen is.

Na de heerlijke maaltijd van de fish en chips ben ik direct aan mijn inhaalslag van de verhalen en foto ’s begonnen.

Na de middag begon het een beetje te miezeren, maar geen reden om nog een wandelingetje maken naar de upper en lower river waar heerlijk gezwommen kan worden als Madelein er is.

Zo als het er nu uitziet gaat dat lukken en krijgen jullie onze belevenissen van dezelfde dag als een soort ochtendbericht gepresenteerd.

Inmiddels heeft Madelein al een tussenstop in Dubai gemaakt en zit zij nu in het vliegtuig naar Auckland waar wij haar morgen, dinsdag om 11.00 uur NZ tijd ophalen.

35e dag

Vandaag zijn we omstreeks 08.45 uur vertrokken van het Top 10 Holiday Park in Orewo Beach en gereden naar de vestiging van THL in Auckland, waar wij onze camper gaan omruilen.

Het omruilen van de camper is op een voortreffelijke wijze, achter de schermen, geregeld door Tenzing Travel en de medewerksters van TUI uit Lelystad.

Zo enthousiast als ze waren toen wij in februari onze reis boekten, zo enthousiast zijn ze ook bij het oplossen van het probleem met de verkeerde uitvoering van de camper.

Voor het hele team niets dan lof voor het ontzorgen van onze vakantie, wij hopen van ganser harte dat ze gekozen worden als het beste TUI filiaal in 2016.

Wij waren extra vroeg op onze afspraak aangekomen, omdat wij voorzagen dat het een toer zou worden om al onze spullen naar de andere camper te verhuizen.

Gelukkig was het op deze nieuwjaarsdag niet druk en had het personeel alle aandacht voor ons.

Zelf hebben wij, voor de andere camper, helemaal niets te hoeven te regelen, met een voucher op mijn telefoon werd bij THL in Auckland direct alles duidelijk en werd ons nieuwe contract in orde gemaakt.

Met de komst van Madelein op 3 januari om 11.00 uur NZ tijd, moesten we met onze eigen spullen wel wat inschikken maar dat was uiteraard geen moeite, we mochten zelf onze reistassen achterlaten bij THL.

We weten uit ervaring dat we er met Madelein een goede reisgenote bij krijgen die ook foto ’s van ons samen kan maken en een goede bijdrage aan ons verslag kan leveren.

Uiteindelijk waren we met de overdracht van de andere camper en het inladen van de nieuwe camper om 13.00 uur klaar en konden we in een prachtige Mercedes Maui Ultima plus onze reis voortzetten vanaf Auckland Airport.

Auckland is een ontzettend grote stad, weliswaar niet de hoofdstad, maar wel de metropool van Nieuw Zeeland.

Door annexatie van twee andere grote steden zoals, Manukau en North Shore is Auckland uitgegroeid tot een agglomeratie van 1,3 miljoen mensen.

Uiteraard zullen wij het hoogste gebouw, de 328 m hoge Sky Tower in het Central Business District bezoeken om boven het 360 graden panorama van Auckland te bekijken.

In een korte tijd waren wij weer terug op onze bekende SH1 en reden wij na een eerste weg links ingeslagen te zijn op een normale weg langs de kust.

Maar Bouchien vond de route langs Clevedon, Whitford en Maretai toch leuker, uiteindelijk kwamen we weer bij Clevedon terug.

Vandaar hebben wij langs de Pacific Coast Higway nog even stil gestaan bij een mooi strand en het de Kawakawa Bay waar men meer merkt van vloed en eb op een soort wadden.

Om 17.00 uur zijn we aangekomen bij het Top 10 Holidaypark in Orero Point, waar wij een prachtig plekje kregen op deze gezellige camping.

Wij blijven hier drie nachten, zodat we op korte afstand van het vliegveld zijn om Madelein op te halen.

Zo kunnen we ook even alles op orde brengen en gelijk een inhaalslag maken met de verslaglegging.

Vanavond sturen wij ook de foto ’s en het verhaal van maandag 2 januari, zodat jullie in de ochtend kunnen lezen wat wij op dezelfde dag, met 12 uur vooruit, ook beleefd hebben.

Dat maakt het wat makkelijker, ik kan dan direct alles in een verhaaltje zetten en de foto 's er bij plaatsen.