58e dag

Vanmorgen zijn we om 10.00 uur vertrokken van het Holidaypark in Takepuna, de camper is wederom op dezelfde plaats blijven staan want vandaag gaan we met openbaar vervoer naar het eiland Waiheke. Het is met de ferry ongeveer 35 minuten varen vanaf Devonport, wij hadden geluk want toen we een ticket kochten gaf de medewerker aan dat de ferry, vanaf Devonport, snel zou vertrekken. De meeste ferrytochten gaan vanaf Auckland, maar een paar tochten per dag gaan direct vanaf Devonport. We konden snel een mooi plekje op het dek vinden, met twee zitplaatsen zodat ik op het achterdek foto ’s kon maken van de skyline van Auckland. We kwamen aan in de hoofdstad Oneroa van het 93 km2 grote paradijselijke eiland. De ferryboten zijn van het catamarantype en varen snel, van de passagiers wordt ook verwacht dat zij snel aan en van boord gaan zodra de boot is aangemeerd. Er staan altijd in tegengestelde richting mensen klaar op de kade om de boot weer op te gaan. Met het ticket voor de ferry hadden we ook de mogelijkheid om op het eiland Waiheke gebruik te maken van een bus met gids. Daarbij was het mogelijk om op bepaalde plaatsen van de bus af te stappen en ieder half uur weer op te stappen om naar een volgende plaats te gaan. Er was ook een mogelijkheid om een bezoek te brengen aan verschillende wijnboeren, met de mogelijkheid van proeven van wijn. Ook is er nog een verdedigingswerk te zien wat in de oorlogsjaren is gebouwd om het eiland te beschermen tegen een aanval van de Japanners. Wij hebben dat maar niet gedaan en zijn direct doorgereden naar punt 6, het strand bij Onetangi. Op dit moment zijn er veel toeristen op het eiland, maar na de zomer is alles weer rustig en is het een geliefd oord voor kunstenaars en de rijken die zich een mooi huis op deze locatie kunnen veroorloven. Wij hebben een paar uur op het prachtige strand van Onetangi doorgebracht en hebben daarna een pizza gegeten buiten op het terras bij een restaurant op de boulevard. Op het eiland is het gemiddeld vijf graden warmer dan op het vaste land, de luchtvochtigheid is ook laag zodat het niet benauwd is. Na de lunch zijn we met de hop-on hop-off bus weer verder over het eiland gereden en weer uitgestapt bij de boulevard van Oneroa, van het strand bezoeken is echter niets meer gekomen. Uiteindelijk zijn we weer op de bus gestapt, die ons via een omweg naar de ferryboot bracht. Een boot naar Devonport was niet meer in de vaart maar een boot naar Auckland wel, snel zijn we opgestapt en een leuke afsluitende tocht over het water gemaakt. In Auckland moesten we een kaartje kopen voor de ferry naar Devonport, toen de dame de tickets aan ons gaf hadden we precies nog 43 seconden om aan boord te komen. Toen ik op de boot stond werd de loopplank achter mij opgehaald. Zo zie je maar weer, je kan alles vooraf plannen maar alles gewoon op je af laten komen heeft ook wel zijn charmes in de vakantie. Na een korte busrit en een wandeling door het centrum van Takepuna waren we omstreeks 20.00 uur thuis. Bouchien regelde het avondmaal en ik ging aan de gang met het uitzoeken en bewerken van de foto ’s voor de website. Na het eten zijn Madelein en Bouchien de afwas gaan doen en ik ging het verhaal van de afgelopen dag maken. Maar morgen is het toch echt de laatste dag voor ons in Nieuw Zeeland, we gaan rustig inpakken en ons voorbereiden op de vlucht naar huis. We moeten ons ook voorbereiden op de, voor ons gevoel, extreme weersomstandigheden in Nederland.

57e dag

Vanmorgen zijn we om 10.30 uur vertrokken van het holidaypark in Takepuna, de camper hebben we nu een keer laten staan, we gaan eens ervaren hoe het openbaar vervoer in Auckland geregeld is.

We waren nog maar net op pad of we hoorden sirenes, ik spitste mijn oren en ogen en zag in de verte een paar rode zwaailichten en iets wat op een brandweerauto leek.

Toen we dichterbij waren zag ik het optreden van de brandweer van Takepuna, met ondersteuning van een eenheid van Davenport.

Het verzamelgebouw, waar de Brandweer stond, was al ontruimd, en de leidinggevenden van de Brandweer keken op het brandmeldpaneel in de gevel waar de melding ontstaan was. De aanvalsploeg was waarschijnlijk al op verkenning in het gebouw.

Ik kon niet langer bij het incident blijven want ik moest aansluiten bij de groep, gezamenlijk liepen we naar de bushalte, de bus liet even op zich wachten. Dat is geen probleem, dan ga je gewoon even naar een openbaar toilet. Dit is een punt dat echt goed geregeld is in NZ, waar je ook bent er zijn altijd goede en schone openbare toiletten te vinden.

De bus 318 arriveerde op tijd en er kon met contant geld betaald worden, passagiers mogen ook voor uitstappen en bijna iedereen bedankt de chauffeur bij het uitstappen.

Na een leuke rit arriveerden we in Davenport, de halte was voor de wharf waar de ferry vandaan vertrekt.

Voor een klein bedrag kochten we een retourtje voor de ferry en in een korte tijd waren we in het centrum van Auckland.

Het is een mooi centrum, maar er zijn opvallend veel chinezen die of een winkel hebben, er werken of die er ook winkelen.

Maar iedereen is vriendelijk en voorkomend tegen elkaar, het is ook daarom fijn om in deze city te zijn.

Na eerst een Starbuck bezocht te hebben voor de lekkere koffie en gratis gebruik van internet, zijn we een paar straten doorgelopen.

Een andere wens van ons was om de Skytower te bezoeken. Ook hier geen lange rijen maar een mooie entree naar de ticketverkoop via een hotel.

We hadden nog met z’n drieën een soort bungy kunnen jumpen, maar om in 2 seconden met een snelheid van 200 km weggeschoten te worden was ons iets te veel van het goede.

We hadden op 220 meter een mooi uitzicht over Auckland en omgeving, het is heel bijzonder om zo’n toren te bouwen in een land waar het aardbevingsgevaar groot is.

Na de nodige foto ’s gemaakt te hebben en de foto ’s gekocht te hebben die men van ons gemaakt had zijn we weer de stad ingegaan.

Wij moesten nu wel wat eten en konden niet teruggrijpen naar onze camper, geen nood, Madelein heeft ons in het gezellige restaurant Shakespare getrakteerd op een heerlijk lunch.

Wij hadden een tafeltje op een balcon op de eerste verdieping, daar kwam Madelein ogen te kort want er waren in die straat infrastructurele werkzaamheden in uitvoering en dat was leuk om te zien.

Na de lunch hebben we nog wat winkels bezocht, waarbij ik de buitenboel in de gaten hield terwijl de dames naar leuke dingen aan het zoeken waren.

Maar ook aan deze leuke dag kwam weer een einde en hebben we de tocht per ferry en de bus 318 in omgekeerde volgorde gemaakt.

We hebben op dit park nog maar een nacht bijgeboekt, we gaan morgen nog een leuke boottocht maken en ons woensdag rustig voorbereiden op de terugreis.

We gaan woensdag om 16.00 uur de camper inleveren en om 21.15 uur vliegen we terug, via Dubai naar Amsterdam en komen daar donderdag om 12.40 uur aan.

56e dag

Om 09.45 uur zijn we vertrokken van het Holidaypark Mangawhai Heids, we hadden een onrustige nacht gehad door de storm en de vele regen.

Wij hadden alleen last van een schommelende camper, maar mensen die bij ons in de buurt stonden met een tent hadden last van water in de tent en losgeraakte delen van de tent.

Toen we nog maar net onderweg waren passeerden we de grens van het district Noordland naar het district Auckland.

De richting is vandaag de stad Auckland, maar uiteraard langs een route waar we nog niet eerder geweest zijn, we hebben al een camping uitgezocht in Takapanu.

We blijven daar vermoedelijk twee dagen staan en kunnen ons voorbereiden op de terugtocht.

Het plaatsje Takapanu, wat aan de kust ligt, is al weer wat drukker en zo kunnen we mooi wennen aan de drukte van ons eigen land.

Op een gegeven moment reden we een bord voorbij met een verwijzing dat er rauwe melk te koop was, ook was het waarschijnlijk de laatste keer dat we rauwe melk bij een boer in NZ gekocht hebben.

We hadden als tussenstop Shelly Beach gekozen, het is een heel rustig strand, met veel mogelijkheden voor sportvissers en uitstekende facilitaire voorzieningen zoals toiletten e.d.

Onderweg zagen we een kweker van Macadamianoten, na zo vaak deze noten gegeten te hebben konden we nu met eigen ogen zien hoe deze als een trosje aan de tak van een boom hangen.

Er was een klein winkeltje en restaurant waar de noten gekocht konden worden, wij vonden de smaak van deze noten beter doordat er minder zout is toegevoegd.

Na nog een heerlijk vruchtenijsje gescoord te hebben zijn we richting het holidaypark in Takapanu gereden.

In het centrum van Takapanu, aan het strand, vonden we een klein park. Er was gelukkig nog plaats voor ons, zodat we nu een mooie uitvalsbasis hebben naar de stad Auckland.

We kunnen morgen en overmorgen met een stadsbus naar de haven gaan en met een ferry oversteken naar het belangrijke Business Center van Auckland.

Dan zijn we gelijk in het belangrijkste gebied van de stad en hebben geen zorg over onze camper waar we die veilig kunnen stallen.

Het weer is nog wat wisselend, af en toe is er regen en dan weer zon, Madelein heeft nog een prachtige foto ’s van een dubbele regenboog gemaakt.

55e dag

Vanmorgen omstreeks 09.00 uur zijn wij vertrokken van het kleine maar gezellige Holidaypark Whangarei Falls.

Wij zijn extra vroeg opgestaan om op tijd bij de boerenmarkt in het centrum van Whangarei te kunnen zijn. Maar de douchefaciliteiten waren beperkt zodat we op onze beurt moesten wachten om te kunnen douchen.

De boerenmarkt was 10 minuten rijden van het park, maar als je dan een marktje bij het Town Basin ziet denk je snel de camper parkeren en op naar de markt.

Het was op de brug wel een markt maar er werden alleen zelfgemaakte dingen verkocht, voor Bouchien wel een eldorado om daar even rond te kijken.

Gelijk maar een leuk presentje gekocht voor Daniel, want hij heeft ons al lang moeten missen.

In het centrum van Whangarei, de enige grote stad in het Noordland, was veel te zien.

In Whangarei is het Town Basin ook de jachthaven waar zeiljachten beschutting zoeken voor de zware stormen die de Grote Oceaan in de zomer kunnen teisteren.

We hadden zoveel leuke tips van de medewerker van de receptie gekregen, dat we best nog een dag extra in Whangarei hadden kunnen doorbrengen.

Maar wij wilden beslist naar het AH Reed Kauri park, om daar een grote 600 jaar oude Kauriboom te zien, het park wordt beheerd door vrijwilligers en is ontstaan door een initiatief van de familie AH Reed.

Om in de zomermaanden, wanneer de toeristen komen, autoinbraken te voorkomen is er een ambassadeur aanwezig op de parkeerplaats om een oogje in het zeil te houden.

Deze ambassadeur geeft ook de nodige informatie over het park en vraagt om bij binnenkomst in het park de schoenzolen te ontsmetten, daar zijn de nodige middelen voor klaargezet.

Op deze wijze wordt voorkomen dat er verkeerde zaden in het park komen waardoor de Kauribomen in gevaar kunnen komen.

Na het bezoek aan het park zijn we de over de Twin Coast Highway richting Auckland gereden, maar wij kregen een onweerstaanbare behoefte om naar een Mc Donalds te gaan.

Gelukkig hebben ze daar aparte parkeerplaatsen voor campers dus voor mij geen enkele moeite om te stoppen.

Madelein kon snel een bestelling plaatsen op de zuil, maar de verwerking van de bestelling duurde wat langer, maar we hebben uiteindelijk heerlijk onze lunch in deze Mc gebruikt.

We reden van het terrein af en zagen alle drie tegelijk een brandweerwagen bij een bouwmarkt geparkeerd staan, wij er heen foto zonder Bert, foto met Bert. En toen de chauffeur kwam was hij zelfs bereid met mij nog een keer op de foto te gaan. Het was een waterwagen van de bedrijfsbrandweer van de grootste olieraffinaderij van NZ.

Op een zeker moment zijn we op zoek gegaan naar het One Tree Point, bleek het gewoon een plaatsje met die naam te zijn.

Maar we kwamen daardoor wel langs de olieraffinaderij op Marsden Point, het was wel bijzonder dat er daar een grote wijk met mooie huizen onder de rook van de raffinaderij worden gebouwd.

We zijn onze weg vervolgd langs de kust bij Bream Bay en kwamen in Waipu, De blanke kolonisten die zich tussen 1853 en 1860 rond Waipu vestigden waren nakomelingen van Schotse Highlanders, die een eeuw eerder na de vernederende nederlaag tegen de Engelsen in de Slag bij Culloden hun vaderland hadden moeten ontvluchten

De gezinnen hadden bij hun aankomst in Nieuw Zeeland een avontuurlijke, decennia-lange odyssee achter de rug, die hen door de kolonies van het Britse rijk had gevoerd.

Zij gingen ondermeer langs Nova Scotia in Oost-Canada, daar hebben ze zelf van het hout wat daar voorhanden was boten gebouwd en de overtocht naar Nieuw Zeeland gemaakt.

We rijden morgen eerst een stukje langs de oostkust om daarna over te steken naar de westkust om via de Twin Coast Highway naar Takapuna te rijden.

We hopen dat het weer dan beter is dan nu want op dit moment regent en stormt het op het strand bij Mangawai Heads

54e dag

Vandaag zijn we om 09.30 uur vertrokken vanaf het Top 10 Holidaypark in Russell, we hebben Helena Bay in onze TomTom gezet zodat we langs de kust van de Bay of Islands werden geleid.

De Bay of Islands welke in het Northland liggen is een populair gebied in Nieuw Zeeland, het subtropische klimaat werkt daar natuurlijk ook aan mee.

Het is echt geen probleem voor ons om de laatste dagen van de vakantie hier door te brengen.

Het verkeersbeeld is hier rustig, dus kunnen wij onze eigen kruissnelheid aanhouden en af en toe de kant ingaan om de file achter ons te laten passeren.

Zodra er weer een baai in zicht komt gaan we kijken welke uitdaging het strand daar weer heeft.

Het eerste strandje wat we zagen was een klein strandje wat je alleen over priveterrein kon bereiken. De eigenaar vroeg, middels een bord bij het parkeerterrein, vriendelijk $2 voor het parkeren van de auto, wij hebben het geld in het kistje gedaan en daarna genoten van het prachtige strandje.

We konden bij een omgevallen Christmas tree prachtige foto ’s maken met de oceaan als achtergrond.

Uiteraard was daarna het koffiemomentje met door Bouchien verrukkelijke gemaakte koffie, het komt dan wel uit een potje maar met warme melk erbij is het voor ons de dagelijkse traktatie.

Het tweede strandje was bij een natuurgebied, het was daar heerlijk rustig. Bouchien en Madelein zijn daar schelpen gaan zoeken en ik heb dat van afstand op een bankje gadegeslagen.

Het derde strand was wat makkelijker te bereiken want ik kon de camper bijna aan de rand van het strand parkeren, wel zo prettig, dan heb je alles binnen handbereik.

We hebben snel de stoelen en tafel neergezet en hebben lekker genoten van de lunch met uitzicht op het strand waar mensen lekker in de golven van de oceaan hun ontspanning of uitdaging zochten.

We hebben niet op de tijd gelet maar hebben lekker genoten van alles wat het strand ons bood.

Om 16.00 uur hebben we ons reisvaardig gemaakt en hebben het Holidaypark in Whangarei gekozen als onderkomen voor de komende nacht.

Om 17.00 uur kwamen we bij het kleine maar gezellige Holidaypark aan, de medewerker van de receptie gaf ons goede uitleg over alles wat wij in Whangarei zouden kunnen ondernemen. Ook kregen wij een rondleiding over het park zodat direct duidelijk was wat we waar konden vinden.

De 26m hoge Whangarei Falls, bekend als de meest fotogenieke watervallen van Nieuw Zeeland, hebben we direct bezocht nadat we onze camper hadden geïnstalleerd.

Het Holidaypark Whangarei Falls licht direct naast de waterval dus we waren er snel, het is mogelijk de waterval van bovenaf en onderaf te bekijken.

Nadat we van bovenaf de nietige mensen beneden zagen zwemmen hebben we daarna de weg naar beneden gekozen.

Bij het maken van de foto ’s vanaf beneden zagen we een (Chinees) bruidspaar op de rand van de waterval staan, ondanks alle verbodsborden vond de fotograaf dat blijkbaar de mooiste plek om het bruidspaar op de gevoelige plaat te zetten.

We hebben nog even gewacht bij de fotosessie en hadden bewondering voor het bruidspaar wat telkens van de fotograaf een andere pose moest innemen.

Morgen gaan we eerst naar de boerenmarkt in Whangarei en daarna richting Waipu, wederom rijdend langs de verschillende mooie strandjes.

53e dag

Wij zijn vandaag omstreeks 09.30 uur vertrokken van het Matauri Holidaypark In Matauri Bay, het was een mooi park in een bijzondere omgeving.

Het voordeel van de twee stranden had vannacht ook zijn nadeel want er was een behoorlijke storm die over het park raasde.

Er waren mensen die hun tent extra moesten vastzetten, voor ons was het alleen de camper die een beetje schudde, maar ik heb voor de zekerheid de handdoeken midden in de nacht binnengehaald.

Dat dit wel handig was bleek de volgende morgen toen veel losse spullen bij de tenten over het park waren geblazen.

Het bleef vandaag nog lang bewolkt met af en toe een klein buitje, de weersverwachting was dat na 15.00 uur het weer zou opklaren dus met die wetenschap zijn we vertrokken.

We hadden het plan om langs de Bay of Islands te rijden, het is namelijk het toeristische kloppend hart van het Noordland.

De eerste plaats welke wij bezochten was Kerikeri, hier staan de twee oudste gebouwen van Nieuw Zeeland, op het terrein van een voormalige Anglicaanse missiepost staat het Kemp House uit 1822 en de Stone Store, het oudste stenen gebouw van het land.

In Waitangi, het stadje waar het belangrijkste document van Nieuw Zeeland werd getekend, hebben we stil gestaan bij de Haruru Falls voor een mooi plaatje.

In 1840 gingen de Maori ’s in Waitangi akkoord met de inlijving van hun land door Groot-Brittannie, in ruil voor zeggenschap over de eigen rijkdommen.

Dat laatste geeft heden ten dage nog veel problemen door de uitleg die de Maori ’s aan bepaalde zaken geven.

De Bay of Islands is lang bewoond door Maori stammen, die dit deel van Nieuw Zeeland als eersten koloniseerden.

We zijn ook gestopt in Paihia, het is een geliefd oord voor toeristen, vooral voor de Nieuw Zeelanders zelf.

We hebben met een ferry een overtocht gemaakt van Paihia naar Russell aan de andere kant van de baai.

In Russell staat ook de Christ Church, de oudste kerk van Nieuw Zeeland, waar ook de Maorileider van die tijd is begraven.

Russell werd in 1830 het middelpunt van de walvisvaart, het was een komen en gaan van schepen, maar de regio, en zeker Russell, werd het Sodom en Gomorra van de Pacific genoemd.

De Britten hebben indertijd een gezant gestuurd om orde op zaken te stellen, hetgeen wel gelukt is maar het is nu een slaperig stadje geworden.

Zelfs het meisje van het cafe waar wij wat te drinken hadden besteld deed er zo lang over dat ik onder invloed van het zonnetje in slaap dreigde te vallen.

Gelukkig hadden de dames, aan wie ik vanaf vandaag de volledige verantwoording heb overgedragen, snel een Top 10 Holidaypark in Russell gevonden op nog geen 1800 meter afstand van waar wij geparkeerd stonden.

Het is een mooi park met goede faciliteiten, we staan op een hoogte met veel andere campers en hebben een mooi uitzicht op de Bay of Islands.

Morgen gaan we weer verder met onze route langs de kust en zakken zo langzaam af naar Auckland.

52e dag

Omstreeks 09.00 uur zijn we vertrokken van het Ninety Miles Beach Holidaypark en hebben vandaag besloten om naar het Matauri Beach Holidaypark aan de Matauri Bay te rijden.

Het is een korte reistijd en ondanks onze vele onderbrekingen onderweg, zullen we daar op tijd zijn om van het mooie strand en baai te genieten.

Uiteraard moest er ook weer een keer ingekocht worden en hebben in Taipa de taken eens verdeeld, Bouchien en Madelein halen in een supermarktje de verse spullen en ik gooi de tank vol met diesel.

Na deze korte pitstop reden we over de SH10 naar Cable Bay, dit is zo’n lief aandoenlijk plaatsje met mooie huizen en een strandje van een baai voor de deur. Daar hebben we gelijk maar even koffie gedronken en van het prachtige uitzicht genoten.

Toen we wegreden zag Bouchien dat op een Croqetveld een aantal dames dit spel aan het spelen waren, dus camper snel aan de kant en kijken wat het spel nu precies inhoudt. We zagen een aantal u-vormige objecten waar in een koppel van twee personen een bal doorheen geslagen moest worden, voor het slaan had men een kleine schlegger welke tussen de benen werd voortbewogen.

Wij hadden ook de aandacht, want een aardige dame nodigde ons uit voor een spel, maar gezien ons drukke programma voor vandaag hebben wij daar maar vanaf gezien.

Na de camper gedraaid te hebben zijn we richting Mangonui gereden, het is ook een leuk plaatsje met veel oude gebouwen, waarvan enkele zelfs gebouwd zijn van Kariehout.

Mangonui is een vissersplaatsje met veel winkeltjes en restaurants, na enige tijd van de winkels en de leuke oude pandjes te hebben genoten hadden wij wel zin om wat te eten

Wij zagen een visrestaurant dat boven het water was gebouwd met een mogelijkheid om in de schaduw te zitten.

Na enig overleg, het was inmiddels al 12.00 uur, hebben wij unaniem besloten om ons voor de lunch te trakteren op fish en chips, de vis mochten wij zelf kiezen en hebben dit keer een bleunose gekozen.

We hadden afgesproken dat Madelein na de lunch verder zou rijden en dat heeft zij inderdaad gedaan en langs een alternatieve route langs de kust en soms een gravelroad kwamen wij om 14.00 uur op onze bestemming aan.

Het Matauri Beach Holidaypark is gelegen aan het strand en heeft zelfs twee stranden, een mooi groot zandstrand aan de voorkant en een klein kiezelstrandje aan de achterkant.

Ook hier komen veel sportvissers en bij elke tent of caravan staat wel een boot op een trailer en is het een komen en gaan van bootjes, dat is leuk om van een afstand te bekijken.

Op een centrale plaats wordt de vangst schoon gemaakt, waarbij de meeuwen bedelen om een stukje afval. De vissers gooien gelukkig netjes alle afval in een roestvrij stalen bak met deksel en is er geen overlast van meeuwen.

Madelein ging lekker naar het strand om van de zee en zon te genieten, Bouchien ging lekker lezen bij de camper en ik ging de buurt wat verkennen.

Blijkt dat wij toch maar mooi op een gedenkwaardige plaats zijn aangekomen, op een heuvel welke via een pad vanaf de camping is te bereiken is het gedenkteken van de Rainbow Warrior geplaatst.

Na de aanslag op het schip toen het in de haven van Auckland lag is er in overleg met de Maori ’s besloten het beschadigde schip, op een afstand van 5 km van de camping, af te laten zinken.

Het schip wordt nu door duikers gebruikt als oefenobject en de vissen en schelpdieren hebben ook daar hun thuis gevonden.

Graag had ik van de bovenstaande verhalen de foto ’s willen uploaden maar helaas heeft deze mooie camping geen WiFi verbinding, de foto ’s zal ik zodra ik in de de buurt van een WiFi punt ben uploaden.

51e dag

Omstreeks 09.00 uur zijn wij vertrokken van het Holidaypark Pukenui, onze bestemming werd Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van het Noordereiland.

Op de kaart lijkt het maar een klein stukje rijden, maar het was uiteindelijk 10.45 uur voor we de camper hadden geparkeerd en de tocht naar boven konden maken.

Vanaf een ander punt hadden wij een prachtig uitzicht op Cape Reinga, later hebben wij ook het pad afgelopen naar het het lichthuis.

We hebben samen op Cape Reinga de nodige foto ’s gemaakt met als achtergrond het lichthuis.

Wij waren er redelijk vroeg, want toen wij terug naar de camper liepen stroomden de parkeerplaatsen al aardig vol.

We hadden direct besloten maar geen koffie te drinken maar af te reizen naar onze tweede locatie, de zandduinen bij Te Paki, bekend als Giant te Paki sand dunes.

Ninety Mile Beach is anders dan de naam doet vermoeden de lengte is slechts 60 mijl, dus 96 km lang. Het langste strand van NZ lijkt meer op een woestijn, met zandduinen die een hoogte van wel 143 m kunnen bereiken.

Dat deze zandduinen groot en hoog zijn was van verre af al te zien, de wind verplaatst de duinen en zorgt dat er een mooi talud gevormd wordt waar je met een board vanaf kan glijden.

Madelein had zich voorgenomen een board te huren en dan van het zandduin af te glijden.

Er was echter een probleem, er was geen stoeltjeslift naar boven en ik had mij voorgenomen van bovenaf foto ’s en een filmpje te maken. Bouchien zou dat vanaf beneden voor haar rekening nemen.

Waar Madelein de energie vandaan haalde weet ik niet maar zij gleed al van het hoogste punt af voordat ik boven was.

Nu hou ik wel van een sportieve uitdaging maar de klim naar boven via een steile kant met alleen maar los zand heeft mij behoorlijk wat energie gekost.

Maar het is mij gelukt om boven te komen, gelukkig was Madelein was zo vriendelijk om nog een keer dat zware parcours af te leggen zodat ik de foto ’s en het filmpje kon maken.

Voor ons was het nu wel genoeg en via een behoorlijk stuk door het losse zand zijn we naar de verhuurder van het board gelopen om het board terug te brengen.

Madelein was tevreden en genoot al van de leuke foto ’s van haar afdaling van de zandduinen.

Toen was Bouchien aan de beurt, zij had haar oog laten vallen op de witte stranden langs de Great Exhibition Bay, maar het probleem was dat je ze wel kon zien maar er niet kon komen.

Maar bij Rarawa Beach was het wel mogelijk op het witte strand te komen, Madelein heeft eerst van het heerlijke water aan het witte strand genoten, op bepaalde stukken was het water zelfs warm.

Toen de lunch klaar was zijn wij teruggelopen naar de camper, hebben daar gegeten en zijn toen met z’n drieën terug gegaan naar dit mooie strand.

Ook op dit strand leek het erop dat wij de enige waren, een eind verderop waren mensen aan het boarden op de golven en daar zijn we naar toegelopen om te kijken.

We zijn uiteindelijk vertrokken naar onze nieuwe bestemming het Ninety Mile Beach Holidaypark in Waipapakauri, het park ligt op loopafstand van het strand.

Daarom maar snel de camper op zijn plaats gezet, wat gedronken en naar het strand gelopen.

Het valt op dat mensen uit de omgeving altijd op zoek zijn naar schelpdieren, op dit strand zoeken de mensen naar tuatua, een schelpdier dat hier in grote getale voorkomt, er is echter een vangstbeperking van 150 stuks per persoon per dag.

Morgen wordt het onze laatste week in NZ, we hebben nog wat leuke uitdagingen op ons lijstje staan die we mooi in de laatste week kunnen doen.